در این نوشته می خوانید:
ایمپلنت های دندانی به منظور احیاء یا حفظ شکل و عملکرد حفره دهان کاربرد دارند. ایمپلنت نقش جایگزین برای دندان ها و استخوان از دست رفته را ایفا می کند و به جای پروتزهای دندانی استاندارد ثابت و متحرک ترجیح داده می شود. موفقیت ایمپلنت های دندانی به تماس نزدیک بین فیکسچر و استخوانی بستگی دارد که آن را حمایت می کند. در حال حاضر، سیستم ایمپلنت های دندانی به بخش اصلی و گسترده دندانپزشکی تبدیل شده است. در هر صورت، مناسب ترین روش تصویر برداری برای هر مرحله از درمان کاشت ایمپلنت های دندانی بر اساس تصمیم متخصص کاشت ایمپلنت انتخاب می شود. معاینات رادیوگرافیک محلی که برای کاشت ایمپلنت انتخاب شده است یکی از ضروری ترین گام هایی است که در ارزیابی های پیش از جراحی بیمار باید برداشته شود.
تصاویر رادیوگرافی در روند کاشت ایمپلنت
در دندانپزشکی و انجام کاشت ایمپلنت های دندانی تصاویر رادیوگرافی به درمان، طراحی روند درمان، فرایند کاشت ایمپلنت، و ارزیابی های پس از کاشت ایمپلنت کمک زیادی می کنند. یک سیستم تصویر برداری ایده آل باید ویژگی های زیر را داشته باشد: نمای مقطعی برای مشاهده ارتباط فضایی ساختارهای داخلی مانند کانال های آلوئولار پایینی، منتال فورامن (حفره ای در سطح قدامی فک پایین که اجازه خروج به شاخه انتهایی عصب آلوئولار تحتانی و عروق می‌دهد)، سینوس ماگزیلا، و کانال های دندان های جلو باید قابل مشاهده باشند. این نماها ضروری هستند زیرا در ساختار مندیبل و ماگزیلای افراد مختلف تفاوت های چشمگیری مشاهده می شود.
کوچکترین اختلالات در تصاویر گرفته شده منجر به بروز خطا در نتایج درمان خواهد شد. مشخص نمودن تراکم استخوان و ضخامت استخوان پلیت برای ارزیابی های اولیه کاشت ایمپلنت های دندانی بسیار حائز اهمیت است. نمای مقطعی ارتباطات فضایی بین مندیبل و ماگزیلا برای طرح درمان زیبایی کاشت ایمپلنت، ضروری هستند.بایستی در دسترس باشند و هزینه های آنها معقول باشند. پرتوها باید تا جایی که ممکن است پایین نباشند. اطلاعات ارائه شده توسط رادیوگرافی باید شامل ابعاد موجود برای کاشت ایمپلنت، زوایای ارتفاع استخوان آلوئولار در محور طولی، و وجود بیماری های قبلی باشند.
هدف از طراحی درمان قبل از جراحی کاشت ایمپلنت ها برای آن است که قرار گیری تعداد و اندازه صحیح ایمپلنت ها امکانپذیر باشد. بررسی هایی که از طریق تصویربرداری ها قبل از جراحی انجام می شوند می توانند با این هدف استفاده شوند که آیا کاشت ایمپلنت امکان پذیر است، آیا محل مورد نظر برای کاشت ایمپلنت مناسب است، ایمپلنت چه اندازه ای مناسب است، و آیا جراحی تیغه آلوئولار قبل از کاشت ایمپلنت لازم است یا خیر.
معمولاً در طول قرار دادن فیکسچر رادیوگرافی نیاز نیست، اما در صورت بروز مشکلات و پیچیدگی هایی مانند مسیر کاشت یا اندازه ایمپلنت طراحی نشده، سیستم های تصویر برداری دیجیتال مستقیم می توانند برای مشخص نمودن عمق و ارزیابی موقعیت ایمپلنت در مقایسه با دیگر ساختارهای آناتومیک مانند کانال مندیبل مفید باشد.
بررسی تصاویر رادیوگرافی که پس از جراحی گرفته می شوند نیز می تواند شکست اسئواینتگریشن، جایگذاری نادرست ایمپلنت، و تحریف ساختارهای مهم را نشان دهد.
انواع رادیوگرافی ها برای کاشت ایمپلنت دندانی
رادیوگرافی پری آپیکال
این نوع رادیوگرافی شواهدی مبنی بر وجود بیماری ها، محل تقریبی ساختارهای آناتومیک مرتبط با محلی که قرار است ایمپلنت کاشته شود، از جمله سینوس ماگزیلا، و تخمین کیفیت استخوان های اسفنجی (ترابکیولار) ارائه می دهند. جزئیات تصویر فوق العاده هستند با این حال قادر نیستند قسمت های بزرگی از استخوان ها را نشان دهند و نمی توانند استخوان را از برش مقطعی نمایش دهند. از آنجا که پلان فیلم به ندرت می تواند موازی با استخوان آلوئولار قرار گیرد، و از آنجا که ثابت یا استاندارد کردن فاصله فیلم هدف دشوار است، رادیوگراف های پری آپیکال ارزیابی درستی از ابعاد عمودی استخوان یا محل دقیق ساختارهای آناتومیک حیاتی ارائه نمی دهد. این مشکل بویژه در قسمت های فاقد دندان شایع است.
رادیوگرافی سفالومتریک
این نوع رادیوگرافی در انتخاب محل ایمپلنت کاربرد چندانی ندارد. این نوع تصاویر از کمترین مقدار تحریف برخوردار هستند و قادرند بیشترین بزرگنمایی را داشته باشند که به راحتی قابل محاسبه هستند. این نوع رادیوگرافی قادر است نمای مقطعی ساختار خط میانی منطقه قدامی و نیز نمایی از ارتباطات ساختارهای دنتو-آلوئولار قدامی را نیز نمایش دهد. با این حال، نمای مقطعی تنها به قسمت قدامی محدود شده است.
رادیوگرافی پانورامیک
این نوع رادیوگرافی نسبت به رادیوگرافی های داخل دهانی ، قادر است نمای آناتومیک گسترده تری ارائه دهد. آنها برای ارزیابی استخوان آلوئولار، دندان های باقی مانده، موقعیت مکانی ساختارهای آناتومیک حیاتی، و وجود بیماری های استخوان مفید هستند. با این حال این نوع رادیوگرافی قادر نیست بزرگنمایی تصاویر را به نسبت درستی نشان دهد و از صحت چندانی برخوردار نیست و نمی تواند نمای مقطعی را نشان دهد. از سوی دیگر، می تواند تطبیق تصاویر با دیگر ساختارها مانند مهره های گردن و سخت کام را نشان دهد.
توموگرافی معمولی
این نوع تصویر برداری قادر به نشان دادن نمای مقطعی است. بزرگنمایی که ارائه می دهند در دستگاه های مختلف متفاوت است، اما بزرگنمایی برای هر واحد فردی ثابت، یک شکل، و شناخته شده است. برای توموگرافی مقطعی ایمپلنت های دندانی پرتوهای اشعه ایکس به طور عمودی به سمت استخوان، در منطقه ای که قرار است ایمپلنت کاشته شود، ساتع می شوند. این نوع جهت گیری برای کاشت صحیح ایمپلنت از اهمیت ویژه ای برخوردار است. حاصل این نوع تصویر برداری نوعی تصویر محو است که تشخیص لبه های دقیق استخوان را دشوار می کند. دندان ها یا ترمیم های فلزی که نزدیک محل تصویربرداری قرار داشته باشند، می توانند محل مورد نظر را تیره و کدر کنند.
