تفاوت بین ایمپلنت و دندان طبیعی

گرچه میزان دوام ایمپلنت های دندانی نسبتاً بالا است و گزینه درمانی برتر برای جایگزینی دندان های از دست رفته یا دندان هایی هستند که به بقای آنها امیدی نیست، اما کاملاً بدون مشکل هم نیستند. تاریخچه اسناد و تحقیقات دندانپزشکی مملو از مشکلات همراه با ایمپلنت های دندانی است که در حیطه بیولوژیکی و مکانیکی قرار می گیرند.

علیرغم اینکه درمان هایی که برای حفظ و درمان ایمپلنت های بیمار مورد استفاده قرار می گیرند، بر گرفته از درمان هایی هستند که برای دندان های طبیعی استفاده می شوند، از آنجا که بین دندان ها و ایمپلنت های دندانی تفاوت های آناتومیک وجود دارد، بسیاری از روش های درمانی موجود که برای درمان دندان های طبیعی موفقیت آمیز هستند ممکن است به همان اندازه برای درمان بیماری های ایمپلنت های دندانی موفقیت آمیز نباشند. در این مقاله قصد داریم به بیان پنج تفاوت آناتومیکال دندان های طبیعی و ایمپلنت های دندانی بپردازیم و برای شما بگوییم چگونه این عوامل می توانند تشخیص و درمان را تحت تأثیر قرار دهند.

بافت لثه دندان دائم در مقایسه با ایمپلنت دندانی

تفاوت های آناتومیک: اطراف مخاط دهان از اپیتلیوم دهانی دارای کراتین keratinized oral epithelium، اپیتلیوم سالکولار sulcular epithelium، و اپیتلیوم اتصالی junctional epithelium، و نیز بافت های همبند زیرین تشکیل شده است. این رابط بافت نرم از اپیتلیوم و بافت همبند زیرین تشکیل شده است که شامل یک منطقه بیولوژیک می شود که تحت عنوان “عرض بیولوژیک” (ارتفاع قسمت های اتصالات) شناخته می شود. ابعاد میانگین ۰۴/۲ میلی متر، از بافت همبند فوق آلوئولار و پیوند اپیتلیال پیوندی تشکیل شده است. اما بین سطح ایمپلنت و سلول های اپیتلیال با حضور همی دسموزوم ها و غشاء پایه ای تفاوت وجود دارد، که منجر به بروز شیارهای عمیق تر می شود، در مقایسه با شیارهایی که اطراف دندان های طبیعی در شرایط سلامت کامل وجود دارند. علاوه بر این، در شرایط سلامت کامل، یک اتصال شیاری ضعیف تر اطراف ایمپلنت ها اجازه حرکت پروب پریودنتال در سراسر عرض بیولوژیک را می دهد تا جایی که پروب با استخوان برخورد می کند، به گونه ای که روش قابل اعتمادی برای تعیین سلامت پریودنتال ایمپلنت های دندانی نیست.

تفاوت های بالینی: از آنجا که عرض بیولوژیک پیرامون ایمپلنت های دندانی در مقایسه با دندان های طبیعی افزایش پیدا کرده است، افزایش عمق شیارها نیز انتظار می رود. عمق های پروب کردن فیزیولوژیک عادی در اطراف ایمپلنت های دندانی می توانند بیشتر از ۵-۴ میلی متر باشند، در حالی که در مورد دندان ها، افزایش عمق پاکت ها معمولاً به عنوان یک مشکل پاتولوژی تشخیص داده می شود. بعلاوه، خونریزی در پی پروب کردن ایمپلنت های دندانی ممکن است همیشه حاکی از بروز بیماری نباشد، در حالی که خونریزی در پی پروب کردن اطراف دندان های طبیعی معمولاً حاکی از افزایش وضعیت التهابی است.

اتصال پریودنتال در مقایسه با اتصال اطراف ایمپلنت های دندانی

تفاوت های آناتومیک: گرچه دندان های طبیعی و ایمپلنت ها دارای پیوند بافت همبند با بافت های لثه در سطح پوسته هستند، اما این پیوند متفاوت است. در مورد دندان های طبیعی، فیبرهای لثه نسبت به محور طولی دندان ها به صورت عمودی یا قائمه پیش می روند و به سطح دندان ها متصل هستند، در حالی که ایمپلنت ها فیبرها موازی با محور طولی ایمپلنت ها پیش می روند و به سطح ایمپلنت ها نمی چسبند. چسبندگی بافت همبند با ایمپلنت های دندانی در مقایسه با دندان های طبیعی مقاومت مکانیکی ضعیفی دارد.

تفاوت های بالینی: به دلیل تفاوت هایی که در پیوندهای اطراف ایمپلنت های دندانی و اطراف دندان های طبیعی وجود دارد، هنگام مواجهه با چالش های باکتریال احتمال از هم گسستن پیوندها در ایمپلنت های دندانی بیشتر است. به محضی که “سیل ایمپلنت” اطراف پیوندهای ایمپلنت ها شکسته شود، در مقایسه با دندان ها، وخامت تحلیل بافت افزایش می یابد. به همین دلیل درمان های پریودنتال حمایتی (از قبیل پاکسازی) ضرورت پیدا می کنند و نیز بهداشت خانگی باید تقویت شود تا از دوام آنها در دراز مدت اطمینان حاصل شود.

واکنش التهابی

تفاوت های آناتومیک: فیبرهای روی دندان های طبیعی، یک مانع فیزیکی در برابر حملات باکتریایی فراهم می آورند، که بواسطه جهت گیری عمودی آنها نسبت به الیاف لیگامان پریودنتال است، که پیشرفت بیماری پریودنتال را محدود می کنند. این مانع فیزیکی در مورد ایمپلنت های دندانی وجود ندارد، زیرا جهت گیری موازی فیبرها اجازه می دهد باکتری ها به سمت آپیکال پیشرفت کنند… و منجر به بالا رفتن احتمال گستردگی سریع التهاب و در نهایت پری ایمپلنتایتیس شود.

تفاوت های بالینی: هنگام مواجه شدن با چالش های باکتریایی، نه تنها بافت های اطراف ایمپلنت های دندانی ضعیف تر از بافت های اطراف دندان های طبیعی هستند، بلکه واکنش التهابی در نتیجه نفوذ باکتری ها بیشتر است. نشان داده شده است که التهاب ناشی از واکنش میزبان منجر به شکست بیشتر بافت ها می شود، که باز هم باعث می شود ایمپلنت های دندانی، وقتی با چالش پلاک ها مواجه می شوند، بیشتر مستعد تحلیل بافت و استخوان باشند.

بهبود بافت پیرامون دندان طبیعی و ایمپلنت

تفاوت های آناتومیک: واکنش بهبود بافت های اطراف ایمپلنت های دندانی در مقایسه با بافت های اطراف دندان های طبیعی متفاوت است. حمایت عروق لثه ای از ایمپلنت های دندانی در مقایسه با دندان ها ضعیف تر استو زخم های کوچک، تمیز، و بسته سریع تر از زخم های بزرگ بهبود می یابند، که با سرعت کمتر و با یک اسکار قابل توجه بهبود می یابند. جراحی بدون فلپ مزایای بیشتری دارد و آن هم فراهم آوردن خونرسانی بهتر و حفظ حیات بافت های همبند بالای پوسته اطراف ایمپلنت ها در مقایسه با بالا آمدن فلپ های بافت نرم است، که سهواً می تواند منجر به برش و آسیب به عروق فوق پریوستی شود. زخم های روی مخاط اطراف در پی فرایند بدون فلپ کوچک تر، تمیزتر، و بسته تر از زخم های مخاطی به جا مانده ای فرایندهای دارای فلپ هستند.

تفاوت های بالینی: بواسطه کاهش خونرسانی اطراف ایمپلنت های دندانی در مقایسه با دندان ها، بهبود پس از درمان غیر جراحی و/ یا جراحی کندتر صورت می گیرد. بازسازی بافت اطراف ایمپلنت های بیمار به اندازه بافت های اطراف دندان های طبیعی قابل پیش بینی نیست، بهبود پس از درمان غیر جراحی و/ یا جراحی کندتر است، بنابراین ممکن است فاکتور رشد، پروتئین، و/ یا سلول های بنیادی بیشتری نیاز داشته باشد که به مواد بیولوژیکی احیاء کننده معمولی افزوده می شوند.

ریشه دندان در مقایسه با بدنه ایمپلنت

تفاوت های آناتومیکال: الیاف لیگامان پریودنتال مانند یک سیستم تعلیق عمل می کند، که بار اکلوزال را به استخوان اطراف منتقل می کند و امکان حرکات بسیار کوچک را فراهم می آورد تا افزایش بارهای محدود را از بین ببرد. ایمپلنت ها الیاف لیگامان پریودنتال ندارند، بنابراین، بارهای اکلوزال مستقیماً به استخوان منتقل می شوند. وقتی افزایش بار و فشار وجود داشته باشد، به مرور زمان می تواند باعث تحلیل استخوان شود، مخصوصاً در مسیرهایی که روی محور طولی و عرضی نیستند.

فضارهای مداوم اندک می توانند موجب لغزش های ارتودنتیک دندان ها شوند، که موجب از بین رفتن فشارهایی می شوند که خارج محورهای طولی و عرضی هستند. ایمپلنت ها، فقدان الیاف پریودنتال لیگامان، نمی توانند موجب جابجایی های ارتودنتیک شوند تا فشارها را تحت شرایط طبیعی از بین ببرند. طبعاً فشارها روی استخوان متمرکز می شوند، و منجر به تحلیل استخوان می شوند.

تفاوت های بالینی: بدون وجود الیاف لیگامان پریودنتال فانکشنال، ایمپلنت ها به خوبی دندان ها در مقابل فشارهای خارج از محورهای طولی و عرضی واکنش نشان نمی دهند. بنابراین، وقتی بارهای پارافانکشنال شدیدی وارد می شوند، احتمال بروز مشکلات مکانیکی برای ایمپلنت ها بیشتر است- مانند شل شدن پیچ، شکستن، و نکروز استخوان. علاوه بر این، بواسطه وجود منافذ، سطح زبر و ناصاف اکثر ایمپلنت های دندانی، آلودگی های باکتریایی بدنه ایمپلنت های دندانی در مقایسه با سطح ریشه دندان بالاتر است. سم زدایی بدنه ایمپلنت ها قبل از بازسازی بافت ها اطراف ایمپلنت های بیمار، هنگام درمان عفونت اطراف ایمپلنت های دندانی فوق العاده مهم است. قبل از بازسازی هدایت شده بافت، سم زدایی سطوح دندان های طبیعی لازم است.