در این نوشته می خوانید:
استفاده از بخیه پس از جراحی یکی از رایج ترین تکنیک هایی است که در زمینه دندانپزشکی استفاده می شود، مخصوصاً پس از بخیه های جراحی و کشیدن دندان به روش جراحی، زیرا بخیه ها به گونه ای عمل می کنند که لبه های بافت را محکم کنار هم قرار می دهد تا بهبود را ارتقاء دهد. با این حال، بخیه زدن می تواند معایب و نقاط ضعفی هم داشته باشد به این منظور برخی دندانپزشک ها برای بخیه زدن بافت های نرم در جراحی های دهان و دندان، از چسب استفاده می کنند.
تکنیک بخیه زدن پس از جراحی عموماً در زمینه دندانپزشکی استفاده می شود. بخیه زدن پس از ایجاد برش جراحی یا کشیدن دندان به گونه ای عمل می کند که لبه های بافت را به یکدیگر نزدیک و محکم نماید تا بهبود را ارتقاء بخشد. نگه داشتن لبه های فلپ های بافت در جای خود، مانع پارگی یا باز شدن زخم می شود و بهبود را تسریع می کند. انتخاب مواد بخیه، سوزن، و نخ درست به نوع جراحی بستگی دارد که انجام می شود.
مشکلات ترمیم بافت پس از جراحی
بهبود پس از جراحی به دو شکل صورت می گیرد. در صورتی که فلپ (تکه بافت بریده شده) بافت در نزدیکی یکدیگر قرار داشته باشند، و بخیه بتواند آنها را در همان وضعیت نگه دارد، بهبود به شکل قصد اولیه صورت می گیرد. این نوع بهبود با راحتی بیمار، بند آمدن خونریزی، کاهش اندازه بخیه، پیشگیری از تحلیل بی مورد استخوان ربط دارد.
از سوی دیگر، در صورتی که لبه های زخم جراحی به خوبی به یکدیگر نزدیک نشده باشند، یا بخیه ها نتوانند بافت را کنار یکدیگر نگه دارند، پارگی اتفاق می افتد، بند آمدن خونریزی ممکن است با مشکل مواجه شود و زیر فلپ ممکن است خون/ سرم انباشته شود. این می تواند منجر به ایجاد فضا بین بافت نرم زیرین و استخوان شود، در نتیجه روند بهبود با تأخیر مواجه خواهد شد. این نوع بهبود تحت عنوان secondary intention (بهبود زخم از بالا به پایین) شناخته می شود و عموماً با رشد با تأخیر بافت، کانتور غیر عادی بافت، اسکار (جای بخیه)، و ناراحتی بیمار همراه است.
معایب بالینی بخیه زدن
گرچه بخیه زدن پس از جراحی مزایای بسیاری دارد، اما معایب و نقاط ضعفی هم دارد. مواد بخیه که تابیده و بافته شده هستند، اغلب مانند محلی برای گیر کردن پلاک و جذب باکتری ها عمل می کنند. این که تحت عنوان “wick effect” نامیده می شود عبارت است از نفوذ مایعات و عفونت به داخل بدن در امتداد مسیر نخ. باکتری ها به واسطه چسبندگی نزدیک به محل زخم می توانند منجر به بروز عفونت و تأخیر در روند بهبود شوند. بعلاوه، نشان داده شده است موادی که در نتیجه از هم گسسته شدن نخ بخیه های قابل جذب تولید می شوند نیز به خودی خود می توانند موجب بروز واکنش های التهابی در بافت در قسمت های خاصی شوند. طول جراحی نیز ممکن است افزوده شود، زیرا بخیه زدن- مخصوصاً در موارد پیشرفته- می تواند زمان بر و فنی باشد. مطالعات نشان می دهند که هر گونه افزایش در زمان جراحی نیز می تواند رابطه مستقیم با افزایش دردی داشته باشد که ممکن است بیمار پس از جراحی تجربه می کند.
جایگزین های نخ بخیه
به دلیل این نقاط ضعف، جایگزین هایی برای نخ بخیه های سنتی و مرسوم وجود دارد. برخی دندانپزشک ها اخیراً طرفدار استفاده از تکنیک های نوآورانه جراحی شده اند، از جمله حذف نیاز به بخیه. مواد سیانوآکریلات که در چند دهه اخیر ابداع شده اند و پیشرفت کرده اند، و اخیراً تغییراتی نیز در فرمولاسیون آنها داده شده است تا قوی تر شوند، محصولی تحت عنوان چسب سیانوآکریلات n-2-بوتیل n-2-butyl cyanoacrylate glue است. این محصول برای مدت های طولانی در زمینه جراحی پلاستیک و در زمینه درماتولوژی (تخصص درمان پوست)، مخصوصاً در زمینه های زیبایی و میکروسرجری مورد استفاده قرار گرفته است. گرچه سیانوآکریلات برای مدت زمان طولانی پس از جراحی مورد استفاده قرار گرفته است، اما خود مواد آن گران بودند، و این باعث شد هزینه ها گزاف باشند.
چسب قوی برای بافت نرم
سیانوآکریلات n-2-بوتیل تفاوت های هزینه ها را تغییر داده است و در مقایسه با شیوه های مرسوم بخیه زدن نتایج مشابهی در بر داشته است. سیانوآکریلات n-2-بوتیل نوعی تکپاره یا مونومر مایع است که درون ظرفی بسته بندی شده است که در تماس با مواد حاوی آب، مانند خون، پلیمریزه می شود و چسبناک می شود.
هنگامی که این مواد برای بستن سطوح داخل محیط دهان استفاده می شوند، چسب به اندازه ۳ تا ۴ میلی متر، به شکل یک لایه خیلی نازک در امتداد برش و روی هر دو سمت اعمال می شود. پس از یک انتظار ۱۰ تا ۱۵ ثانیه ای؛ مواد اضافی پاک می شوند و لایه دوم اعمال می شود. پس از آن، مواد با یک ماده حاوی بنزین (وازلین) پوشانده می شوند تا مانع چسبیدن آنها به بافت نرم مجاور شود. در مواردی که نیروی کشش روی فلپ بافت افزایش می یابد، از این مواد می توان در کنار بخیه ها استفاده کرد تا آنها را تقویت نمود.
کل فرایند اعمال چسب کمتر از ۲۰ تا ۳۰ ثانیه طول می کشد، که در مقایسه با بخیه زدن سنتی، تا میزان زیادی زمان جراحی را کاهش می دهد. مطالعات اخیر حاکی از این هستند که چسب سیانوآکریلات n-2-بوتیل در شرایط آزمایشگاهی ویژگی های آنتی باکتریال از خود نشان می دهد، و نسبت به بخیه ها، به آنها این مزیت را می دهد که به عفونت بعد از جراحی مربوط می شود.
