در این نوشته می خوانید:
اگر یکی از دندان های شما به شدت آسیب دیده یا عفونی شده باشد و دندان های طبیعی شما در معرض خطر افتادن یا از دست رفتن باشند، درمان ریشه یا عصب کشی می تواند مانع آسیب بیشتر به دندان شود و برای دندان شرایطی ایجاد می کند که عملکرد طبیعی خود را داشته باشد. بسیاری از دندانپزشک ها برای سیل (مهر و موم) کردن دندان و افزایش استحکام ساختار آن پس از یک درمان ریشه ی موفق، توصیه می کنند روی دندان روکش قرار گیرد. در برخی موارد می توان از این مرحله ی انتهایی صرف نظر کرد، بدون اینکه پیامد جدی داشته باشد، مخصوصاً اگر دندان ترمیم شده در جلوی دهان قرار داشته باشد، جایی که فشار ناشی از جویدن چندان زیاد نیست.
همانطور که گفته شد، درمان ریشه یا عصب کشی عبارت است از ایجاد حفره ی دسترسی در دندان با استفاده از دریل مخصوص دندانپزشکی و پس از آن، تخلیه ی بافت های عفونی و آسیب دیده که در نتیجه ی پوسیدگی عمیق دندان یا ترک خوردن یا شکستن آن ایجاد می شوند. پالپ دندان، که اعصاب و رگ های خونی را در بر می گیرد، تخلیه می شود و حفره ی به جا مانده در دندان پاکسازی و ضدعفونی می شود. پس از آن، حفره پر و سیل می شود. پیش از درمان، دندان وضعیتی آسیب پذیر دارد.
دلایل استفاده از روکش روی دندان عصب کشی شده
گرچه درمان ریشه می تواند دندان طبیعی شما را نجات دهد، از کشیدن دندان پیشگیری کند، و هزینه های دندان جایگزین – ایمپلنت یا بریج – را حذف کند، اما این فرایند خود می تواند موجب تضعیف دندان شود. حتی با وجود موادی که برای پر کردن دندان استفاده می شوند، دندان هایی که حجم پر شدگی آنها بزرگ است باز هم ضعیف هستند و ممکن است نیاز به مقاوم سازی بیشتری داشته باشند.
دندان نیاز به افزایش استحکام دارد اگر:
در طول درمان آسیب دیده باشد
تخلیه ی پالپ برای ایجاد حفره، معمولاً موجب کاهش استحکام دندان می شود. اگر تک تک کانال های ریشه ها در عمق ریشه ی دندان باشند، شرایط سخت تر است و دندانپزشک مجبور خواهد بود حفره ی عمیق تری ایجاد کند، در نتیجه مقدار بیشتری از ساختار دندان برداشته می شود.
قبلاً آسیب دیده باشد
درمان ریشه معمولاً برای دندان هایی توصیه می شود که قبلاً به شدت آسیب دیده اند. مشکلاتی از قبیل شکستگی های عمیق دندان و پوسیدگی و حفره ها با از بین بردن بخش زیادی از دندان، می توانند موجب تضعیف بیشتر دندان شوند که با وارد آمدن فشار ناشی از جویدن یا گاز زدن، احتمال از هم گسستن بافت دندان افزایش می یابد. اگر این روند ادامه پیدا کند، ممکن است کشیدن دندان ضروری شود، بنابراین نیاز است استحکام دندان افزایش یابد تا مانع شکسته شدن آن شود.
تغییر در عاج دندان
میزان استحکام و انعطاف پذیری عاج دندان در قسمت های بیرونی و داخلی دندان متفاوت است. بعلاوه این تفاوت در محل اتصال عاج و تاج دندان به عاج مرکزی نیز مشاهده می شود. مواد شیمیایی که برای پاکسازی و ضد عفونی کردن حفره ی دندان استفاده می شوند، ممکن است با مواد معدنی و ارگانیک دندان واکنش نشان دهند و موجب از بین رفتن استحکام عاج دندان شوند و خطر شکسته شدن دندان پس از ترمیم را افزایش دهند.
یکی از اصول کلی برای موفق تلقی کردن درمان ریشه، طول عمر دندانی است که تحت درمان قرار گرفته است، به شکلی که هم از نظر زیبایی و هم از نظر عملکردی درون حفره ی دهان به قوت خود باقی بماند. برای جلوگیری از مشکلات و افزایش استحکام دندان، ممکن است دندانپزشک پیشنهاد دهد روی دندان روکش قرار گیرد تا روی دندان کاملاً سیل شود و مانع نفوذ آلودگی های درون دهان از راه مواد پر کننده به درون ساختار ریشه ی دندان شود، زیرا این اتفاق در نهایت منجر به شکست درمان ریشه می شود.
چه زمانی می توان از قرار دادن روکش روی دندان عصب کشی شده صرف نظر کرد؟
قرار دادن روکش روی دندان، بیشتر برای دندان های پرمولر و دندان های مولر ترمیم شده توصیه می شود، زیرا برای تحمل فشار ناشی از جویدن باید استحکام آنها افزایش یابد. در واقع استخوان فک مانند فندق شکن عمل می کند، منطقه ی نزدیک به لولا (مفصل فکی – گیجگاهی) فشار بیشتری تحمل می کند.
در صورتی که در دندان های عقب، حجم کافی از ساختار طبیعی دندان باقی مانده باشد، پر کردن آن با آمالگام نقره ای و بدون وجود روکش دندان به اندازه ی کافی به استحکام آن خواهد افزود. دندان های جلو و دندان های نیش نیز پس از درمان ریشه، بدون قرار گرفتن روکش روی آنها، می توانند سال ها دوام داشته باشند. بر اساس مطالعاتی که در این زمینه انجام شده اند، در صورتی که روی دندان های ترمیم شده روکش قرار نگیرد، احتمال شکستن دندان های عقب دو برابر بیشتر از دندان های جلو است.
