کاشت ایمپلنت یا درمان ریشه؟ بخش اول

استفاده از ایمپلنت های دندانی به عنوان راهی برای قرار دادن جایگزین برای دندان های از دست رفته، بیش از دو دهه است که مورد پذیرش عام قرار گرفته است و بیمارانی که از میزان موفقیت این تکنیک آگاه هستند ممکن است با خود فکر کنند: “اگر دندان من آنقدر آسیب دیده است که به درمان ریشه (عصب کشی) نیاز دارد، چرا نباید آن را بکشم و به جای آن ایمپلنت قرار دهم؟”

همه می دانیم که این پرسش کاملاً منطقی است، اما، هنگام تصمیم گیری چه مسائلی باید مد نظر قرار گیرند؟ برخی مسائل اساسی هستند که هنگام تصمیم گیری در این خصوص باید مد نظر قرار گیرند، که عبارتند از:

1. نرخ موفقیت احتمالی هر یک از این دو درمان چقدر است (تحقیقاتی که به ارزیابی موفقیت کاشت ایمپلنت و درمان ریشه پرداخته اند).

• چگونه ممکن است شرایط خاص هر دندان روی نتایج مد نظر، تأثیر بگذارند؟
• میزان مهارت دندانپزشک، چگونه می تواند روی میزان موفقیت تأثیر بگذارد؟

2. دلایل بالینی برای انتخاب یکی و عدم انتخاب دیگری

• مشکلات و چالش های درمان مختص هر مورد
• نیازها و انتخاب بیمار

3. هزینه نسبی هر یک از این دو گزینه

• در یک مقاله مجزا به این موضوع خواهیم پرداخت.

در این مقاله قصد داریم به میزان موفقیت هر یک از این دو گزینه درمان طی تحقیقات، و راه هایی برای افزایش احتمال موفقیت آنها بپردازیم.

مقایسه میزان موفقیت کاشت ایمپلنت و درمان ریشه (عصب کشی)

قطعاً اثبات اینکه کدام یک از این دو گزینه درمان نتایج بهتری در بر دارد کاری دشوار است. با وجود همه اینها، اگر یکی از این فرایندها انجام شده باشد، غیر ممکن است بتوان فهمید گزینه دیگر چه نتایجی می توانست داشته باشد. با این حال، اگر میزان موفقیت هر یک از این گزینه ها به صورت مستقل سنجیده شود، می توان آنها را مقایسه کرد و حداقل از نظر کلی به یک پاسخ رسید. برای این منظور می توان به نتایج تحقیقات انجام شده در این زمینه پرداخت.

مطالعه شماره ۱

در این مطالعه (بلیچر ۲۰۰۸) که به مقایسه نرخ موفقیت دو درمان عصب کشی و کاشت ایمپلنت پرداخت، یافته ها حاکی از این بود که:

• میزان موفقیت درمان ریشه ۹۲ تا ۹۷% بود.
• میزان موفقیت کاشت ایمپلنت های دندانی ۹۵ تا ۹۹% بود.

این نتایج حاکی از این هستند که نرخ موفقیت کلی هر دو درمان تقریباً مشابه یکدیگر است.

مطالعه شماره ۲

در این تحقیق (اقبال ۲۰۰۷) پس از بررسی ۵۵ مطالعه که به میزان موفقیت کاشت ایمپلنت های دندانی پرداخته بودند، و ۱۳ مطالعه ای که درمان ریشه را مورد ارزیابی قرار داده بودند، مشخص شد:

• در نرخ موفقیت دو تکنیک درمان هیچ تفاوت قابل توجهی مشاهده نشد.

در نهایت اشاره شد تصمیم گیری برای انتخاب یکی از این دو گزینه باید بر اساس عواملی غیر از میزان موفقیت آنها باشد (که در مقاله بعد به آن خواهیم پرداخت).

مطالعه شماره ۳

در مطالعه سوم (ترابی نژاد ۲۰۰۷) مشخص شد:

• نرخ موفقیت دراز مدت هر دو گزینه ۹۷% است.
• هر دو گزینه بهتر از کشیدن دندان و جایگزینی آن با دندان مصنوعی یا بریج هستند.

نتیجه گیری

روی هم رفته، یافته های این سه تحقیق حاکی از این است که هر یک از این دو گزینه درمان (درمان اندودانتیک یا کاشت ایمپلنت) می توانند گزینه ای فوق العاده باشند، و اینکه ممکن است شرایط خاصی وجود داشته باشند که تعیین نمایند یک درمان نسبت به دیگری ارجحیت داشته باشد. در سراسر دنیا هنوز اثبات نشده است یک درمان نسبت به دیگری برتر است.

مردم کدام درمان را بیشتر ترجیح می دهند؟

بخشی از مقاله ترابی نژاد (۲۰۰۷) که در بالا به آن اشاره شد، به این موضوع اختصاص داده شده بود و نتایج آن حاکی از آن هستند که:

• ۹۰% از بیماران درمان ریشه را مجدداً انتخاب کرده بودند. ۸۸% از بیمارانی که قبلاً کاشت ایمپلنت را تجربه کرده بودند نیز مجدداً آن را انتخاب کردند.
• میزان رضایت بیماران از هر دو تکنیک بیش از ۹۰% بود.

به لطف این آمار و ارقام، بدون هیچ نگرانی می توان گفت هیچ یک از دو روش درمان از نظر میزان رضایت بیمار و نتایج درمان نسبت به دیگری برتری ندارد.

راه هایی برای به حداکثر رساندن احتمال موفقیت نتایج درمان

متخصص درست را انتخاب نمایید.

مهم است بدانید که سطح آموزش و مهارت دندانپزشک های مختلف در تخصص های مختلف این رشته متفاوت است. و در هر موردی، مخصوصاً در موارد چالش برانگیز، دانش و تخصص پزشک می تواند تأثیر بسزایی در نتایج درمانی داشته باشد که انجام می شود.

میزان موفقیت درمان ریشه (عصب کشی)

۹۸% از موارد درمان های ریشه که توسط اندودنتیست (متخصص درمان ریشه) انجام شده اند موفقیت آمیز بوده اند در حالی که تنها ۹۰% از مواردی که توسط دندانپزشک عمومی انجام شده اند موفقیت آمیز بوده اند. (علاوه بر آموزش های اضافی و تجربیات، اکثر اندودنتیست ها بواسطه تخصص خود، تجهیزاتی (از جمله میکروسکوپ جراحی) در اختیار دارند که در مطب دندانپزشک عمومی وجود ندارند. این تجهیزات و ابزارها در شناسایی کوچکترین کانال های ریشه ها که احتمالاً وجود دارند، کمک می کنند و از این طریق روی نتایج درمان تأثیر می گذارند. روی هم رفته، حتی باهوش ترین دندانپزشکان عمومی ممکن است نتوانند کانال هایی را با موفقیت درمان کنند که قادر به یافتن آنها نیستند.

میزان موفقیت کاشت ایمپلنت

برخلاف رشته اندودانتیک (درمان ریشه) که چندین دهه است آموزش داده می شود، کاشت ایمپلنت (حداقل از نظر روش درمان های جدید) رشته جدیدتری است. از دهه ۱۹۹۰ به بعد، این شاخه به یکی از سر فصل های ثابت رشته دندانپزشکی تبدیل شد.

متخصص در مقایسه با دندانپزشک عمومی

قبلاً، ایمپلنت های دندانی عموماً توسط دندانپزشکانی که آموزش “تخصصی” دیده بودند (در رشته جراحی دهان یا پریودنتولوژی- مطالعه و شناسایی بافت های اطراف دندان و بیماری های آن) کاشته می شدند. در مقایسه، امروزه کاملاً عادی است که ایمپلنت ها توسط دندانپزشکان عمومی نیز کاشته می شوند. روی هم رفته می توان ادعا کرد که، کاشت دندانی که توسط دندانپزشک عمومی انجام می شود با استانداردهای مراقبتی بالایی که عموماً توسط متخصصان صورت می گیرد برابری نمی کند.

پرسش های خود را از دندانپزشک خود بپرسید.

قصد نداریم به شما بگوییم که دندانپزشکان عمومی نمی توانند به خوبی کاشت ایمپلنت و خدمات اندودانتیک را انجام دهند، تنها می خواهیم به شما بگوییم قبل از پذیرش هر درمان پیشنهادی، ابتدا مصرف کننده باشید. از دندانپزشک خود راجع به مهارت و تجربه در زمینه مورد نظر، سؤالات خود را بپرسید.

در درمان ریشه، برای رسیدن به حداکثر میزان موفقیت، باید درمان کامل انجام شود.

مطالعاتی که به بررسی میزان موفقیت درمان اندودانتیک پرداخته اند، عموماً دندان هایی را ارزیابی کرده اند که پس از تکمیل درمان، ترمیم درستی روی آنها قرار گرفته است. شاید به این علت باشد که برای کسب قابل پیش بینی ترین و با دوام ترین نتایج، این ترکیب نیاز است. برخی دندان هایی که درمان اندودانتیک روی آنها صورت می گیرد (مخصوصاً دندان های مولر) از دست می روند زیرا به درستی ترمیم نمی شوند. عدم قرار گیری ترمیم درست و مناسب (احتمالاً روکش دندان) روی دندان پر شده می تواند نتایج دراز مدت درمان را پیچیده سازد.

در پایان باید از خود پرسید …

حال که متوجه شدیم میزان موفقیت این دو درمان یکسان است، برای انتخاب از بین آنها، چه عوامل دیگری باید مد نظر قرار گیرند؟ این موضوعی است که در مقاله بعد به آن خواهیم پرداخت.