بیماری ها و عفونت ایمپلنت دندانی

تقریباً همه می دانند که دندان ها اغلب در برابر بیماری های دندانی، مانند پوسیدگی دندان ها، بیماری لثه، تروما (آسیب به دندان) و دیگر مشکلات تسلیم می شوند و از بین می روند (می افتند). اما آیا می دانسته اید بافت های پیرامون ایمپلنت های دندانی- جایگزین های ریشه های دندان ها که روکش مصنوعی روی آنها قرار می گیرد- که با آنها تماس دارند نیز مستعد بیماری هستند، زیرا آنها نیز عملکردی درست شبیه دندان های طبیعی دارند و مانند آنها می توانند عفونی شوند. در صورتی که التهاب و عفونت ایمپلنت های دندانی نادیده گرفته شود و درمان نشود می تواند منجر به افتادن ایمپلنت شود. در واقع، شاید امروزه التهاب و عفونت بافت های پیرامونی که ایمپلنت ها را حمایت می کنند بزرگترین دلیل نگرانی برای شکست ایمپلنت های دندانی باشد.

بیماری اطراف ایمپلنت های دندانی یکی از مشکلات جدی است که گریبان دندانپزشکی امروز را، از نظر درمان و همه گیر بودن، گرفته است. با افزایش تعداد ایمپلنت هایی که در سال کاشته می شوند، تعداد افرادی که با بیماری های اطراف ایمپلنت مواجه می شوند نیز رو به افزایش است. عفونت اطراف ایمپلنت های دندانی اساساً تحت عنوان پری- ایمپلنتیت شناخته می شود (“peri پری”- اطراف؛ ایمپلنت “itis ایتیس”- التهاب) اما در اشکال مختلفی ظهور می یابد، از جمله موکوزیت اطراف ایمپلنت و پری- ایمپلنتیت، مشکلاتی که معادل آنها برای دندان های طبیعی به ترتیب همان ژنژیویت و پریودنتیت هستند. با این حال هنوز هم برخی جنبه های آنها متفاوت است. پیش بینی می شود ایمپلنت های دندانی بیش از ۳۰ سال بدون هیچ مشکلی جایگزین دندان های از دست رفته باشند و مطالعات بسیاری معتبر بودن این درمان را در دراز مدت مورد تأیید قرار داده اند.

ریشه یابی و تشخیص

طی مطالعاتی که روی این بیماری ها صورت گرفته است هیچ اطلاعات مشخصی در زمینه مقدار عمق تشخیص داده شده پاکت طی معاینه با پروب دندانپزشکی گزارش نشده است تا بتوان با کمک آن موکوزیت اطراف ایمپلنت یا پری- ایمپلنتیت را تشخیص داد. اما در همه آنها گزارش شده است که برای موکوزیت اطراف ایمپلنت با فرو بردن پروب کنار لثه ها خونریزی اتفاق می افتد و در پری- ایمپلنتیت شاهد تحلیل تدریجی استخوان های پیرامون ایمپلنت خواهیم بود. در صورتی که عمق پاکت اطراف ایمپلنت های دندانی ۵ میلی متر یا بیشتر باشد، می توان آن را از علائم ابتلای فرد به بیماری های اطراف ایمپلنت دانست.

عفونت اطراف ایمپلنت های دندانی می تواند نتیجه مصرف تنباکو، عدم رعایت بهداشت دهان و دندان ها، دیابت، مشکلات سیستم ایمنی بدن، مشکلات بایت و ناصاف بودن دندان ها و ناهمراستا بودن فک ها، عادات پارافانکشنال (مانند براکسیسم یا دندان قروچه)، یا واکنش آلرژیک به خود ایمپلنت باشد.

علائم و نشانه های عفونت ایمپلنت های دندانی

علائم و نشانه های ایمپلنت های دندانی عفونی شبیه علائم بیماری لثه اطراف دندان های طبیعی هستند، که عبارتند از:

• حساسیت زیاد بافت لثه ها.
• شل شدن یا تکان خوردن ایمپلنت.
• قرمز شدن و تورم لثه های اطراف ایمپلنت ها.
• تغییر رنگ لثه های اطراف ایمپلنت.
• وجود مزه ناخوشایند داخل دهان.
• بوی بد دهان.
• درد ضربان دار یا ناراحتی در منطقه اطراف ایمپلنت.
• بروز درد خفیف با دست زدن به ایمپلنت.
• مشاهده ترشحات (چرک) از منطقه اطراف ایمپلنت.
• قابل مشاهده بودن شیارهای ایمپلنت.
• دشواری در جویدن.
• تب.
• بروز خونریزی حین مسواک زدن اطراف ایمپلنت

  

تفاوت پری ایمپلنتیت و موکوزیت اطراف ایمپلنت

همانطور که ژنژیویت نخستین مرحله از بیماری پرودنتیت لثه ها است، نخستین مرحله از بیماری پری- ایمپلنتیت نیز شرایطی است که در آن بافت های لثه اطراف ایمپلنت های دندانی و غشاء مخاطی دهان ملتهب و عفونی می شوند، که به آن موکوزیت اطراف ایمپلنت، گفته می شود و معمولاً در آن تحلیل استخوان وجود نخواهد داشت.

در حالی که در خود پری- ایمپلنتیت التهاب لثه های اطراف بافت های نرم پیشرفت کرده است و موجب تخریب استخوان هایی می شود که ایمپلنت را حمایت می کنند. در صورتی که مشکل در مرحله نخست درمان نشود، التهاب ادامه می یابد تا در نهایت استخوان اطراف ایمپلنت ها پوسیده شود و ایمپلنت شل شود و از دست برود.

درمان پری ایمپلنتیت و موکوزیت اطراف ایمپلنت

دندانپزشک می تواند پری- ایمپلنتیت را به سادگی و به سرعت، با یک معاینه بالینی و یک تصویر رادیوگرافی با اشعه ایکس شناسایی نماید. هدف طولانی مدت درمان، پیشگیری از پیشرفت عفونت و حفظ ایمپلنت است. بسته به سطح عفونت، دندانپزشک ممکن است از درمان های مختلفی کمک بگیرد. تجویز دهانشویه های مخصوص و آنتی بیوتیک، جرمگیری مکانیکی و درمان آنتی میکروبیال، یا ترکیبی از گزینه های درمانی دیگر، از جمله راه هایی هستند که برای بازگشت ایمپلنت به وضعیتی سالم استفاده می شوند.

لیزر درمانی

در مراحل اولیه بیماری، ممکن است دندانپزشک برای شما ضد عفونی سازی پاکت اطراف ایمپلنت با استفاده از لیزر را پیشنهاد دهد. در لیزر درمانی، تمرکز روی حذف عفونت اطراف ایمپلنت است. فیبری با ضخامتی به اندازه ۳ تار موی انسانی بین ایمپلنت و لثه ها قرار داده می شود. انرژی لیزر موجب از بین رفتن باکتری ها و ضد عفونی شدن سطح ایمپلنت، تبخیر سمان، و تحریک سلول های بنیادی موجود در استخوان های اطراف ایمپلنت برای کاهش عفونت و تسریع روند بهبودی می شود.

گزینه های جراحی جایگزین

در این روش از یک اسکالپل برای ایجاد برش در لثه استفاده می شود. یک فلپ (لایه) از بافت لثه برداشته و رو به عقب قرار داده می شود. ایمپلنت پاکسازی می شود و ممکن است مواد خارجی اطراف آن قرار داده شوند تا رشد استخوان اطراف آن را تحریک کنند، در پایان بافت لثه در جای خود بخیه زده می شود.

پیشگیری از پری ایمپلنتیت

پری- ایمپلنتیت می تواند مخرب و آزار دهنده باشد. عفونت اطراف ایمپلنت ممکن است منجر به بروز بیماری های سیستمیکی شود که می توانند به قلب و دیگر اعضاء بدن صدمه بزنند. در صورتی که این مشکل برای مدت زمان طولانی درمان نشود، عفونت های باکتریایی درجه پایین می توانند پیامدهای جدی داشته باشند و این احتمال را داشته باشند که خیلی زود وخیم شوند.

با پیشگیری از بروز مشکلات می توان مانع از دست رفتن ایمپلنت شد. با قرار گرفتن ایمپلنت داخل دهان، مسئولیت مراقبت از آن به عهده شماست. رعایت بهداشت دهان، دندان ها و ایمپلنت ها نقش حیاتی دارد. مسواک زدن و کشیدن نخ دندان، استفاده از دهانشویه، و مراجعه منظم به دندانپزشک برای جرمگیری و پاکسازی دندان ها بسیار مهم هستند.