در این نوشته می خوانید:
وقتی نوبت به کاشت ایمپلنت های دندانی می رسد، تعدادی عامل هستند که باید مد نظر قرار داد، بویژه اگر فرد تحلیل استخوان را تجربه کرده باشد، چرا؟ زیرا صرفنظر از تکنیک، ایمپلنت های دندانی استخوان سالم نیاز دارند. در صورتی که فرد از سلامت دهانی خوبی برخوردار باشد و استخوان کافی داشته باشد تا ایمپلنت را حمایت کند، این مشکل وجود نخواهد داشت؛ با این حال، افرادی که در فک بالای خود پوکی استخوان شدید دارند، ممکن است گزینه پیشرفته تری نیاز داشته باشند- ایمپلنت های زیگوماتیک.
ایمپلنت زیگوماتیک راهی دیگر برای جبران کمبود استخوان
ایمپلنت های دندانی سنتی با دریل کردن مستقیم داخل استخوان فک بالا کاشته می شوند، که اغلب نیاز به فرایند پیوند استخوان دارد تا این اطمینان حاصل شود که ایمپلنت به درستی کاشته شده است. متأسفانه، برای افرادی که در فک بالای خود تحلیل شدید استخوان دارند، ممکن است تکنیک هایی مانند پیوند استخوان عملی نباشند. ایمپلنت های زیگوما یا همان زیگوماتیک جایگزین هایی فوق العاده هستند که به جای استفاده از استخوان فک بالا به عنوان تکیه گاه ایمپلنت انجام می شود. ایمپلنت های زیگوما نخستین بار به عنوان راهی برای ایجاد استحکام بیشتر در قوس دندانی بالا استفاده شدند که با تروما یا تخریب بر اثر سرطان دهان با مشکل مواجه شده است. این نوع ایمپلنت ها از سلامت استخوان مجاور گونه (از جمله استخوان زیگوماتیک) بهره می برند. این ایمپلنت ها از نظر اندازه از ایمپلنت های سنتی بلندتر هستند. ایمپلنت های زیگوماتیک به گونه ای طراحی شده اند که پایه ای امن در وضعیتی بوجود می آورند که ممکن است کاشت ایمپلنت های دندانی سنتی امکان پذیر نباشد. طراحی اولیه آنها پله دار، صاف، و سر آنها شش ضلعی بود و ارتفاع آنها تا ۵۰ میلی متر متفاوت بود.
ایمپلنت های زیگوما که در حال حاضر استفاده می شوند، سطوح ارتقاء یافته اکسیدی و سرهای با زاویه ۴۵ درجه ماشینی شده ای دارند که باعث شده اند دسترسی به پیچ از داخل دهان بهبود یابد.
مزایای استفاده از ایمپلنت های زیگوماتیک
ایمپلنت های زیگوماتیک علاوه بر اینکه کاشت ایمپلنت های دندانی را برای افرادی میسر می سازند که از تحلیل و کمبود استخوان رنج می برند، نسبت به ایمپلنت های سنتی مزایای دیگری نیز دارند، که عبارتند از:
عملکرد فوری یا همان ایمپلنت های یک روزه- ایمپلنت های زیگوماتیک گزینه هایی هستند که نیاز به فرایند “پیوند استخوان” ندارند که باعث تسریع کل فرایند کاشت ایمپلنت می شود و اجازه می دهد بیمار بلافاصله از روکش روی ایمپلنت بهره مند شود و شاهد بهبود عملکرد دهان خود باشد. وقتی پیوند استخوان نیاز است ممکن است بیمار مجبور باشد تا ۱۲ ماه صبر کند تا قبل از قرار گیری روکش روی ایمپلنت، بهبود کامل صورت بگیرد. این دوره انتظار برای ایمپلنت های زیگوماتیک ضرورت ندارد زیرا روکش موقت و ایمپلنت های استخوان زیگوما می توانند طی یک جلسه کار گذاشته شوند.
بهبود سریع تر- از آنجا که کل فرایند کوتاه تر است، نیاز نیست بیمار دفعات زیادی مراجعه کند و این تعداد مراجعه از تعداد مراجعات برای درمان با ایمپلنت های سنتی کمتر است. بعلاوه، فرد می تواند خیلی سریع تر به محل کار خود باز گردد و کارهای روزانه خود سریعتر را از سر بگیرد، زیرا زمان بهبود به شکل قابل توجهی کوتاه تر است.
بهبود استحکام استخوان- ایمپلنت های دندانی زیگوماتیک از تیتانیومی ساخته شده اند که استخوان پیرامون را تحریک می کنند تا طی فرایندی به نام اسئواینتگریشن ساختار استخوانی جدیدی شکل دهد. این نه تنها به امن بودن جای ایمپلنت کمک می کند، بلکه موجب افزایش استحکام استخوان پیرامون خود نیز می شود.
حداقل میزان تهاجمی بودن- بر خلاف تکنیک های ایمپلنت های دندانی سنتی که به فرایند تهاجمی پیوند استخوان نیاز دارند، برای کاشت ایمپلنت های زیگوماتیک به منظور برخورداری از بیشترین صحت، از اسکن سه بعدی استفاده می شود و به طور کلی با تزریق آرامبخش انجام می شود.
ایمپلنت های زیگوماتیک در چه مواردی استفاده می شوند؟
ایمپلنت های زیگوماتیک برای افرادی مناسب هستند که قبلاً به آنها گفته شده است که برای کاشت ایمپلنت های معمولی استخوان کافی ندارند. این کمبود استخوان می تواند دلایل مختلفی داشته باشد.
سرطان دهان
در موقعیت های یک آسیب جدی یا جراحی فرسایشی سرطان، ایمپلنت های زیگوماتیک می توانند نقش حیاتی در خلق یک پایه قابل اعتماد برای روکش دندانی روی ایمپلنت بوجود بیاورند. در بسیاری موارد، این بیماران استخوان آلوئولار چندانی ندارند یا هیچ استخوانی در دسترس نیست، به همین دلیل حین فعالیت هایی مانند خوردن غذا و حرف زدن به شکل طبیعی، به شدت با مشکل مواجه می شوند. به طور کلی، روکش هایی که قبل از در دسترس بودن استخوان آلوئولار ساخته می شدند تنها در قسمت های حاشیه موفقیت آمیز بودند، و از لحاظ نگهداری و رفع نقص چالش برانگیز بودند.
برخی سرطان های دهان با برداشتن حجم قابل توجهی از استخوان آلوئولار و پایه ای درمان می شوند، و این باعث ایجاد یک فیستول بزرگ یا ارتباط با سینوس ماگزیلا و ساختارهای اطراف آن می شود. در چنین مواردی، تنها استخوان موجود در قسمتی که با نقص مواجه شده است در قسمت لبه بینی است، که بسیار نازک است. ایمپلنت های زیگوماتیک همراه با ایمپلنت های سنتی که در هر جایی قرار داده می شوند که مقداری استخوان موجود است، می تواند پایه ای برای میله نگهدارنده سطح آلوئولار فراهم آورد که دست دندان روی آن قرار می گیرد.
تروما و آسیب دهان و دندان
نقص های ماگزیلا ناشی از حوادث می تواند به همین اندازه چالش بر انگیز باشد و بسته به ماهیت و شدت آسیبی که وارد شده است، حفظ روکش روی ایمپلنت می تواند دشوار باشد. قابلیتی که ایمپلنت های زیگوماتیک در این موارد بوجود می آورند بسیار ارزشمند هستند.
آتروفی شدید
بیمارانی که مقدار زیادی از استخوان ماگزیلای خود را در نتیجه آتروفی از دست داده اند تا جایی که هیچ مکانی برای قرار گیری ایمپلنت وجود ندارد و ممکن است نیاز به جراحی پیوند بسیار بزرگی داشته باشد. گرچه این روش در نهایت می تواند به ایجاد استخوان کافی ختم شود اما این فرایند نسبتاً طولانی است و لازم است محلی که از آن استخوان گرفته شده نیز بهبود پیدا کند، علاوه بر این ممکن است اجازه ندهد در طول دوره بهبود پیوند و جوش خوردن استخوان بتوان از هیچ گزینه ای در ماگزیلا استفاده کرد. نرخ موفقیت کاشت ایمپلنت در این محل های بازسازی شده نیز متغیر است و به اندازه ایمپلنت هایی که در استخوان اصلی قرار می گیرند قابل پیش بینی نیستند.
