موفقیت کاشت ایمپلنت های دندانی طرح درمان برای بیمارانی که بخشی از دهان آنها فاقد دندان است را تغییر داده است. یکی از عوامل تعیین کننده حیاتی برای جایگذاری ایمپلنت های دندانی ارتفاع و عرض استخوان موجود در این قسمت ها است. علاوه بر این، لازم است دندانپزشک قبل از کاشت ایمپلنت زاویه تیغه استخوانی را بررسی نماید. به صورت ایده آل، ایمپلنت ها باید به صورت موازی با یکدیگر و موازی با دندان های مجاور کاشته شوند. با این حال، در نتیجه نقایصی که در آناتومی تیغه وجود دارد، این امکان همیشه وجود ندارد. برای جبران توپوگرافی تیغه ای که کمتر از ایده آل است، دندانپزشک می تواند یکی از این راهکارها را استفاده نماید: تقویت تیغه، تغییر محل مورد نظر ایمپلنت، یا کارگذاری ایمپلنت به صورت زاویه دار.

وقتی نمی توان ایمپلنت های دندانی را موازی با دندان ها یا ایمپلنت های مجاور کار گذاشت، دندانپزشک یا جراح برای حصول بهترین هماهنگی و کانتور می تواند از اباتمنت های زاویه دار استفاده کند. استفاده از ایمپلنت های زاویه دار در سال های اخیر با رشد زیادی روبرو بوده است، تا جایی که انواع مختلفی از آنها در دسترس است و می توان از آنها به عنوان ایمپلنت های استاندارد استفاده کرد یکی از قابل توجه ترین مزایای این راهکار حذف و عدم نیاز به فرایندهای پیوند استخوان است، از جمله پیوند سینوس و آنله در هر دو قوس دندانی، برای برخی از بیمارانی که نیاز به راهکار پیوند دارند. این راهکار نه تنها درمان را ساده می کند و زمان مورد نیاز برای دستیابی به نتایج نهایی را کاهش می دهد، بلکه ضرورت نیاز به محل اهداء کننده برای تولید استخوان لازم برای پیوند را از بین می برد.

یکی از مزایای احتمالی استفاده از ایمپلنت های زاویه دار این است که حتی در موقعیت های خاص نیز می توان بلافاصله پس از کاشت آنها را بارگذاری کرد مطمئناً عوامل دیگری مانند زبر کردن سطح ایمپلنت و بهبود هندسه کاشت برای مقادیر بالاتر تورک (نیروی چرخشی که موجب چرخیدن قسمتی حول محور خود می شود) ابتدایی نیز نقش مهمی در قابلیت بارگذاری فوری ایفا می کنند. با این حال، بهبود پخش شدن جلویی/ عقبی فشار با ایمپلنت های دارای قسمت دیستال بلندتر، با راهکار کج یا زاویه دار کردن ایمپلنت، از جمله جنبه های حیاتی پروتکل بارگذاری فوری موفق ایمپلنت های دندانی است.

ایمپلنت های Pterygoid/Tuberosity

نخستین استفاده از یک ایمپلنت در منطقه مولر دوم- ماگزیلا بوده است که توسط دکتر تولاسن Tulasne به ثبت رسیده است. تنها ۳ سال پس از معرفی مفهوم اسئواینتگریشن (جوش خوردن با استخوان) به جامعه پزشکی آمریکای شمالی، در کنفرانس تورنتوی سال ۱۹۸۲. بنا به ضرورت، برای دسترسی راحت تر و ایجاد بهترین میزان تماس ایمپلنت- استخوان، لازم بود این ایمپلنت ها زاویه دار و به سمت بخش جلوی دهان منحرف باشند.

قرارگیری موفق ایمپلنت ها در این منطقه مستلزم وجود حجم کافی استخوان در قسمت برجسته یا برآمدگی دار استخوان است که بدون ایجاد حفره های جانبی ایمپلنت را در خود جای دهد. با این حال، بواسطه زاویه دار قرار گرفتن، اصلاً دور از انتظار نیست ایمپلنت هایی با طول ۱۳ تا ۱۵ میلی متر داشته باشیم. انواع متفاوتی از این فرایندها وجود دارند که با استفاده از استخوان اسفنوئید (پروانه ای)، از طریق رویکرد هدایت شده انجام می شوند که جایگذاری ایمپلنت های ۲۰ میلی متری یا بیشتر را ممکن می سازد.

بواسطه وضعیت دیستال فیکسچر این ایمپلنت ها، ظاهر شدن در حفره دهان ممکن است مشکل آفرین ظاهر شود زیرا دسترسی به آنها دشوار خواهد بود. با این حال، در جراحی های بالینی، با استفاده از اباتمنت های زاویه دار و پیچ گوشتی های دارای زاویه مقابل، به ندرت پیش می آید برای ایجاد یک حفره دسترسی برای پیچ آن محدودیتی وجود داشته باشد. گاهگاهی، شیب ایمپلنت Pterygoid/Tuberosity به گونه ای است که می توان از پیچ گوشتی های راست برای دسترسی مستقیم به پیچ استفاده کرد.

فواید استفاده از ایمپلنت زاویه دار

ایمپلنت های دندان pterygoid ایمپلنت های ریشه اى شکل هستند که مبدأ آنها در ناحیه مولر دوم ماگزیلا و انتهای آنها تا فوساى اسکافوئید استخوان اسفنوئید ادامه مى یابد. ایمپلنت از گذرگاه بین سینوسى درو مزیوکرانیال عبور کرده، مسیر پشتى دیواره سینوسى خلفى و صفحات پتریگوئید را سوراخ مى کند. این نوع ایمپلنت ها (pterygoid implant) عموماً در جایی استفاده می شوند که لازم است برای دست دندان کامل بر پایه ایمپلنت از پشت مولر اول حمایتی ایجاد شود. به ندرت لازم است در این منطقه ایمپلنتی قرار بگیرد، اما با افزایش ارتفاع ایمپلنت می توان این حمایت را افزایش داد و از فشارهای یک طرفه ای کاست که زمانی که مولر دوم مقابل وجود دارد، می تواند کار دشواری باشد.

این مفهوم عموماً یک نقطه اوج محسوب می شود، اما وقتی حمایت یک طرفه بیشتری لازم است، مفهومی است که می تواند در طراحی و ساخت روکش های ایمپلنت بسیار ارزشمند باشد. همانطور که در بررسی تحقیقات گذشته مشاهده شده است، نرخ موفقیت این نوع ایمپلنت ها می تواند بین ۶۷% تا ۹۳% باشد. گرچه بواسطه عدم دسترسی به آنها در سراسر دنیا، نمی توان از آن به عنوان رویکردی نام برد که در کل دنیا استفاده می شوند، هنوز هم بسیار ارزشهمند تلقی می شوند. اگر استخوان برآمده وجود داشته باشد، استفاده از ایمپلنت های pterygoid می تواند ضرورت پیوند سینوس را از بین ببرد، که اغلب اگر ترجیح بیماران اجتناب از فرایند پیوند است، گزینه فوق العاده ای تلقی می شود.

استفاده از ایمپلنت های زاویه دار موازی سازی با ایمپلنت های غیر زاویه دار را تسهیل می کند، در نتیجه ساخت قطعه زیبایی آن راحت تر خواهد بود. علاوه بر این، این اباتمنت ها می توانند به دندانپزشک کمک کنند هنگام جایگذاری ایمپلنت، از ساختارهای آناتومیک دور بماند. علاوه بر این، استفاده از اباتمنت های زاویه دار می تواند طول درمان، هزینه ها، و نیز نیاز به انجام فرایندهای هدایت شده بازسازی استخوان را کاهش دهد.