در مقاله قبل ایمپلنت های دندانی کوتاه را به شما معرفی کردیم و راجع به ضرورت استفاده از آنها صحبت کردیم و نیز آماری مبنی بر موفقیت آمیز بودن آنها ارائه دادیم. در این مقاله قصد داریم راجع به عوامل تأثیر گذار روی موفقیت کاشت ایمپلنت های دندانی کوتاه صحبت کنیم.

عوامل تأثیر گذار روی موفقیت کاشت ایمپلنت های دندانی

نوع استخوان

مطالعات حاکی از این هستند که موفقیت کاشت ایمپلنت های دندانی کوتاه در مندیبل (فک پایین) بیشتر از ماگزیلا (فک بالا) است. به احتمال زیاد این مشکل در نتیجه تراکم کمتر استخوان، و بنابراین، تماس کمتر استخوان در استخوان عقب ماگزیلا بوجود می آید. توصیه می شود، هر زمان این امکان وجود داشته باشد، ترمیم کف سینوس از هر دو سمت غشاء انجام شود تا میزان نجات ایمپلنت های دندانی کوتاه در ماگزیلا افزایش پیدا کند.

در تعدادی از مطالعاتی که روی تأثیر قطر ایمپلنت بر موفقیت یا شکست ایمپلنت های دندانی انجام شده مشخص شده است، بیشترین شکست ایمپلنت های دندانی برای ایمپلنت های دندانی کوتاهتر و با قطر کمتر از حد استاندارد اتفاق افتاده است، در حالی که ایمپلنت های قطورتر به نتایجی بهتر از ایمپلنت های استاندارد دست پیدا می کنند. از دست رفتن ایمپلنت های دندانی در ماگزیلا، بویژه در استخوان های با کیفیت نوع ۴ بیشتر اتفاق می افتد و بیشترین شکست ها در دوره بارگذاری زود هنگام رخ می دهد. این مطالعات حاکی از ارتباط ارتفاع ایمپلنت و کیفیت استخوان ماگزیلا با نرخ موفقیت آنها هستند.

قطر ایمپلنت

در مطالعاتی که روی تأثیر قطرهای مختلف (۷ میلی متر، ۷۵/۳ میلی متر) ایمپلنت های دندانی روی نرخ موفقیت آنها انجام شده بود مشخص شد نرخ شکست ایمپلنت های با قطر ۷ میلی متر ۸۰% است. افزایش قطر ایمپلنت های دندانی منجر به افزایش سطح تماس ایمپلنت با استخوان می شود، در نتیجه توزیع فشار روی استخوان پیرامون راحت تر انجام می شود. در تجزیه و تحلیل سه بعدی عناصر مشخص، مشخص شد که افزایش قطر ایمپلنت منجر به کاهش ۵/۳-fold کشش سطح خواهد شد. در مقایسه، افزایش ارتفاع ایمپلنت منجر به کاهش ۶۵/۱-fold کشش سطح خواهد شد.

بافت سطح ایمپلنت

مطالعات زیادی روی سطوح مختلف ایمپلنت های دندانی (سطوح ماشینی شده) و تغییرات متعددی که روی سطح ایمپلنت ایجاد می شوند انجام شده اند. به نظر می رسد زبر کردن سطح ایمپلنت موجب افزایش دوام ایمپلنت می شود، مخصوصاً در مواردی که وضعیت ارتفاع استخوان و ماگزیلا به خطر افتاده است. ایمپلنت های ماشینی شده نرخ شکست ایمپلنت های دندانی کوتاه را تا ۲۹% افزایش می دهند. شاید به این دلیل باشد که در هم رفتگی مکانیکی ثبات بیشتری بوجود می آورد، و سطح مقطع بیشتری برای اتصال استئوبلاست ها فراهم می آورد. سلول های لثه نیز سه برابر بیشتر از سطوح صاف و صیقلی به سطوح تیتانیومی زبر شده متصل می شوند.

تست های هیستومورفومتریک و بیومکانیکال متعدد دیگر، مطالعات حیوانی، و بررسی های بالینی انسانی و نتایج آزمایشگاهی حاکی از این هستند که ایمپلنت های دارای سطوح زبرتر با موفقیت بیشتری به پیوند ایمپلنت به استخوان می رسند و ظریب استحکام آنها بیشتر از ایمپلنت های با سطوح معمولی است.

طرح رزوه ای ایمپلنت

در مطالعه ای که روی طرح رزوه ای ایمپلنت های دندانی انجام شد، سه تفاوت مهم مورد توجه قرار گرفتند:

1. کاهش ارتفاع رزوه ها تأثیر مثبتی روی استحکام ایمپلنت ها دارد.
2. افزایش زاویه های مارپیچ، گرچه موجب افزایش سرعت قرار گیری ایمپلنت می شود، اما باعث کاهش استحکام ایمپلنت نیز می شود.
3. هر چه رزوه ها عمیق تر باشند، ثبات ایمپلنت، مخصوصاً در استخوان های نرم بالاتر می رود.

به کار بردن یک اباتمنت با قطر باریکتر از پلتفرم ایمپلنت دندانى

این تعویض باعث مى شود اتصال ایمپلنت- اباتمنت دورتر از لبه پلتفرم قرار گیرد. تحقیقات حاکی از تفاوت های چشمگیر در سطوح استخوان حاشیه ای بین ایمپلنت های هم سطح و ایمپلنت های غیر هم سطح با پلتفرم هستند. گرچه ممکن است این نتایج برای ایمپلنت هایی با ارتفاع استاندارد قابل توجه نباشند، اما ایمپلنت های کوتاه با تحلیل استخوان چشمگیری مواجه هستند. مثلاً، تحلیل ۱ میلی متری استخوان اطراف یک ایمپلنت ۸ میلی متری منجر به کاهش ۵/۱۲% حمایت استخوان اطراف می شود.

ارتباط بین ایمپلنت ها

به نظر می رسد اسپلینت کردن ایمپلنت ها مفید باشد، و بویژه ایجاد ارتباط بین ایمپلنت های کوتاه و ایمپلنت های بلندتر مجاور موجب افزایش دوام آنها شود. نرخ موفقیت ایمپلنت های اسپلینت شده (۷/۹۷%) و اسپلینت نشده (۲/۹۳%) متفاوت گزارش شده است. موفقیت ایمپلنت های اسپلینت شده به هیچ متغیر دیگری مربوط نبود، در حالی که ایمپلنت های اسپلینت نشده وقتی برای مردان و با ارتفاع کمتر از ۱۰ میلی متر استفاده می شدند، با خطر شکست بیشتری مواجه بودند. میزان شکست بیشتر در مردان ممکن است به خاطر فشار بایت بیشتری باشد که آنها وارد می کنند، که البته این در اطلاعات مشخص نبود.

پرهیز از نصب سریع

نصب سریع ایمپلنت های دندانی کوتاه می تواند تأثیر منفی روی دوام آنها در دراز مدت داشته باشد. روشهای جراحی یک مرحله ای و دو مرحله ای تأثیر چشمگیری روی موفقیت ایمپلنت های دندانی کوتاه ندارند. نصب سریع ایمپلنت های رزوه دار ۱۰ میلی متری یا کوتاه تر با سطح زبر باید با احتیاط انجام شود. استفاده از ایمپلنت های دندانی موقتی و محدودیت استفاده از پروتزهای مصنوعی برای پیشگیری از وارد آمدن فشار روی بافت نرم در طول سه ماه نخست پس از جراحی، از جمله احتیاط های دیگری هستند که می توانند احتمال موفقیت آمیز بودن و دوام ایمپلنت های دندانی را بالا ببرند.

یک فضای بدون استرس از اهمیت ویژه ای برخوردار است، زیرا جابجایی اندک به اندازه ۱۰-۲۰μm در طول مراحل اولیه بهبود زخم می تواند آنقدر کافی باشد که سلول های مزانشیمی را به جای استئوبلاست ها به فیبروبلاست ها تبدیل کند.