در این نوشته می خوانید:
بدن شما به انواع ویتامین ها و مواد معدنی متکی است تا سالم بماند و وظایف ضروری را انجام دهد. بیشتر آنها از طریق رژیم غذایی کسب می شوند، اما اگر غذاهای مناسب مصرف نکنید، می تواند باعث کمبود برخی مواد مغذی شود.
ما در این مقاله توضیح می دهیم که کمبود ویتامین D و K2 چگونه می تواند روی بهبود زخم پس از جراحی ایمپلنت دندان و سایر درمان های دندانپزشکی تأثیر منفی بگذارد و میزان موفقیت کاشت ایمپلنت را کاهش دهد. ما در مورد سطوح کافی ویتامین توصیه هایی ارائه می دهیم و اهمیت آن برای سلامت پریودنتال را مورد بحث قرار می دهیم.
ویتامین D و اهمیت آن برای بدن
ویتامین D در شکل غیر فعال خود ویتامین (D3 یا کوله کلسیفرول cholecalciferol) یک هورمون استروئیدی است که با قرار گرفتن کافی در معرض نور خورشید (اشعه ماوراء بنفش) در پوست سنتز می شود و یا از طریق رژیم غذایی به دست می آید. ویتامین D در رشد و متابولیسم استخوان نقش کلیدی دارد زیرا جذب روده ای کلسیم و فسفر را افزایش می دهد. علاوه بر این، ویتامین D برای سلامت مغز، سیستم قلبی عروقی، دستگاه تنفسی، پوست و سیستم ایمنی و غدد درون ریز حیاتی است.
همچنین در زمینه دندانپزشکی، در رشد دندان ها، ارتقاء پاسخ ایمنی به عفونت های میکروبی دهان و بهبودی پس از جراحی پریودنتال، دهان و ایمپلنت نقش مهمی دارد. تخمین زده می شود که شیوع نارسایی و کمبود ویتامین D تنها در ایالات متحده ۵۰ تا ۷۵ درصد است (بویژه در ماه های زمستان) و با عوارض متعدد درمان های دندانی همراه بوده است.
ویتامین D زمانی که سطوح سرمی ۲۵ (OH) آن کمتر از ۱۰ نانوگرم در میلی لیتر باشند، کمبود تلقی می شود، زمانی که سطوح سرمی آن ۱۰ تا ۳۰ نانوگرم در میلی لیتر باشند ناکافی تلقی می شود، و در صورتی که سطوح سرمی آن بالاتر از ۳۰ نانوگرم در میلی لیتر باشند، بهینه تلقی می شود. بسیاری از آزمایشات تجاری موجود را می توان برای آزمایش سطوح ویتامین D استفاده کرد.
علل کمبود ویتامین D
کمبود ویتامین D عموماً به سه دلیل ایجاد می شود:
رژیم غذایی
اکثر منابع طبیعی ویتامین D بر پایه حیوانی هستند. غذاهایی مانند ماهی های چرب (ماهی آزاد و ماهی خال مخالی)، روغن ماهی، زرده تخم مرغ، شیر و آب پرتقال غنی شده و جگر گاو سرشار از این ویتامین هستند. تقریباً ۹۰ IU (واحد بین المللی این ویتامین) ویتامین D ممکن است هر روز بدون مصرف مکمل ها، از طریق مواد غذایی جذب شود. افرادی که به شدت گیاهخوار هستند یا این مواد غذایی را مصرف نمی کنند، برای حفظ کافی این ویتامین، باید منابع جایگزینی را برای آن پیدا کنند.
قرار گرفتن در معرض نور خورشید
بدن انسان تقریباً ۱۰۰۰۰ IU ویتامین D را در نتیجه برنزه شدن زیر نور طبیعی خورشید تا قرمزی خفیف پوست، سنتز می کند. دوز توصیه شده ویتامین D ممکن است با قرار دادن صورت، دست ها و کف دست ها در معرض نور طبیعی خورشید دو تا سه مرتبه در هفته جذب شود. تصور رایج در جامعه پزشکی این است که نیاز است فرد فقط نیمی از زمانی را که تا صورتی شدن پوست طول می کشد، زیر نور خورشید باشد. به عبارت دیگر، اگر ۳۰ دقیقه طول می کشد تا پوست شروع به قرمز شدن کند، تنها ۱۵ دقیقه قرار گرفتن در معرض نور خورشید برای دریافت ویتامین D کافی لازم است. افرادی که در آب و هوای با نور خورشید اندک زندگی می کنند، به اندازه کافی در معرض نور خورشید قرار نمی گیرند، پوست تیره رنگی دارند و یا از SPF بالایی در زیر نور آفتاب استفاده می کنند، برای دستیابی به سطوح کافی ویتامین D ممکن است به مکمل نیاز داشته باشند.
سابقه پزشکی
ویتامین D در کلیه ها به شکل فعال خود تبدیل می شود، بنابراین افراد مبتلا به بیماری کلیوی ممکن است در معرض خطر کمبود این ویتامین قرار بگیرند. علاوه بر این، برخی از بیماری های خاص روده ای مانند بیماری سلیاک، فیبروز کیستیک و بیماری کرون- میزان جذب ویتامین D را محدود می کنند که منجر به کمبود می شود. در نهایت، افراد چاق با شاخص توده بدنی بیشتر از ۳۰ می توانند سطوح پایین ویتامین D داشته باشند زیرا سلول های چربی ویتامین D را از خون استخراج می کنند.
تأثیر کمبود ویتامین D روی درمان های دندانپزشکی
عفونت
به خوبی شناخته شده است که کمبود ویتامین D می تواند پاسخ سیستم ایمنی بدن به عفونت های میکروبی دهان را مختل کند، و خطر عفونت های دهان و پریودنتیت را افزایش دهد. سنتز پروتئین ضد میکروبی توسط سلول های ایمنی و اپیتلیال و همچنین پاسخ های ایمنی غیر اختصاصی توسط ویتامین D فعال می شوند. ویتامین D همچنین در پاسخ ایمنی خاص شرکت می کند و اثرات مخرب پریودنتیت مزمن را سرکوب می کند.
متابولیسم استخوان
ویتامین D نقش مهمی در متابولیسم استخوان ایفا می کند. در استخوان، ویتامین D فعالیت استئوکلاست ها را تحریک می کند و تولید پروتئین های ماتریکس خارج سلولی توسط استئوبلاست ها را افزایش می دهد. سطوح کمبود ویتامین D با تراکم پایین استخوان، شکستگی پاتولوژیک و بهبود ضعیف استخوان پس از جراحی دندان ارتباط داده شده اند. علاوه بر این، گزارش های موردی نشان داده اند که سطوح پایین ویتامین D می توانند با شکست پیوند استخوان و مواد بازسازی کننده مرتبط باشند.
پریودنشیوم
از آنجا که ویتامین D دارای اثرات ضد میکروبی و ضد التهاب است، نشان داده شده است که بیمارانی که سطوح ویتامین D بدن آنها پایین تر است بیشتر مستعد ابتلا به بیماری لثه و پریودنتال هستند. به دلیل تأثیر مثبت این ویتامین روی متابولیسم استخوان، بیماران پریودنتال با سطوح پایین ویتامین D بعلاوه پاسخ ضعیفی به جراحی پریودنتال نشان داده اند. مطالعات نشان داده اند که بیماران مبتلا به کمبود ویتامین D در پلاسمای خون، پس از جراحی پریودنتال نتایج بدتری (به عنوان مثال، کاهش سطح چسبندگی بافت و تغییر عمق پروب) را نشان می دهند. برای بهبود نتایج بعد از جراحی در مواردی که درمان پریودنتال شکست خورده است، نویسندگان این مطالعات توصیه می کنند قبل از درمان سطح ویتامین D در خون بیمار آزمایش شود و در صورت لزوم مکمل ها تجویز شوند.
ایمپلنت های دندانی
از آنجا که اسئواینتگریشن (یکپارچگی یا جوش خوردن استخوانی) ایمپلنت های دندانی به متابولیسم استخوان بستگی دارد، این احتمال وجود دارد که سطوح پایین ویتامین D در خون بتواند روی روند بهبود و تشکیل استخوان جدید در سطح ایمپلنت تأثیر منفی بگذارد. رابطه بین سطوح سرمی ویتامین D و استئواینتگراسیون ایمپلنت های دندانی بحث برانگیز است و در چند گزارش موردی و مطالعات حیوانی مورد ارزیابی قرار گرفته است. اکثر مطالعات نشان می دهند که سطح سرمی کافی ویتامین D می تواند باعث ارتقاء بهبود بافت استخوان اطراف ایمپلنت شود.
یکی از مطالعات بالینی گذشته نگر اخیر ارتباط بین سطوح پایین سرمی ویتامین D و شکست زودرس ایمپلنت دندان را بررسی کرده است. این مطالعه ۸۸۵ بیمار را که با ۱۷۴۰ فیکسچر درمان شده بودند مورد ارزیابی قرار داد. بیماران مبتلا به کمبود ویتامین D (سطح سرمی ویتامین D کمتر از ۱۰ نانوگرم در میلی لیتر) نرخ شکست زود هنگام ایمپلنت را ۱۱/۱ درصد نشان دادند، در مقایسه با نرخ شکست ۲/۹ درصد در بیماران دارای سطوح طبیعی این ویتامین (بیش از ۳۰ نانوگرم در میلی لیتر). نویسندگان به این نتیجه رسیدند که در موارد نارسایی ناشناخته، سطوح سرمی ویتامین D باید بررسی شوند و ممکن است به جراح توصیه شود هفته ها تا ماه ها قبل از جراحی ایمپلنت ویتامین D تجویز کند.
درمان
نخستین گام برای ارائه دهندگان خدمات دندانپزشکی هنگام درمان بیمارانی که کمبود ویتامین D دارند، تشخیص بیمار به عنوان فردی است که ویتامین D در بدن او کمبود دارد، ناکافی یا طبیعی است. بر اساس توصیه های دریافت رژیم غذایی ویتامین D در سال ۲۰۱۱ از سوی آکادمی ملی پزشکی، مصرف ۶۰۰ تا ۸۰۰ واحد بین المللی ویتامین D نیازهای تغذیه ای اکثر جمعیت را برآورده می کند. در گذشته، برخی از پزشکان از محدودیت های بالای ۴۰۰۰ تا ۱۰۰۰۰ واحد بین المللی در روز برای افراد دارای کمبود ویتامین D حمایت می کردند، اما این توصیه ها اخیراً به چالش کشیده شده اند. آخرین تحقیقات نشان داده اند که افرادی که به صورت روزانه ۱۰۰۰۰ واحد بین المللی ویتامین D مصرف می کنند، تراکم استخوان کمتری دارند و جذب استخوان آنها افزایش می یابد.
نتیجه گیری این مطالعات نشان می دهد که هنگامی که بدن به سطح معینی از ویتامین D رسید، مصرف دوزهای اضافی یا هیچ اثری ندارد یا اثرات مضری دارد. با استفاده از آزمایش سرم خاص، باید درمان برای بیماران سفارشی شود و با پزشک او هماهنگ شود.
ویتامین K2 چیست؟
بدن شما به ویتامین K متکی است که از طریق چربی ها جذب می شود و در بافت های چربی ذخیره می شود. این ویتامین محلول در چربی را می توان در ۲ نوع یافت: ویتامین K1 و ویتامین K2. هر دو برای داشتن استخوان های قوی و سالم ضروری هستند و همچنین به لخته شدن خون کمک می کنند. با این حال، گزارش شده است که ویتامین K2 همچنین می‌تواند از رسوب کلسیم روی دیواره های عروق خونی جلوگیری کند.
مطالعات همچنین نشان داده اند که ویتامین K2 بیشتر از ویتامین K1 می تواند به محافظت از سلامت استخوان ها کمک کند. مصرف اندک ویتامین K با کاهش توده استخوانی، پوکی استخوان و افزایش خطر شکستگی مرتبط است.
ویتامین K2 و ایمپلنت های دندانی
جایگزینی دندان با یک ایمپلنت به یک فرآیند چند مرحله ای نیاز دارد که با جراحی ایمپلنت آغاز می شود. یک پست تیتانیومی با جراحی داخل استخوان فک قرار داده می شود تا ریشه را تقلید کند. یک اباتمنت به پست متصل می شود تا یک ترمیم سفارشی به آن متصل شود.
اکثر افرادی که سلامت دهان و دندان و سلامت عمومی خوبی دارند، گزینه های خوبی برای این فرایند هستند. با این حال، تحلیل استخوان برای افرادی که به ایمپلنت های دندانی علاقه مند هستند، موضوع غیر معمولی نیست. شما می توانید ۲۵ درصد از تراکم استخوان فک خود را در اولین سال از دست دادن دندان از دست بدهید. فک شما به مرور زمان رو به زوال خواهد بود.
دندانپزشک شما در طول مشاوره یک سی تی اسکن از فک شما را بررسی می کند تا مطمئن شود فک شما سالم است. اگر تراکم کافی نداشته باشد، قبل از جراحی کاشت ایمپلنت به پیوند استخوان نیاز خواهید داشت.
علاوه بر درمان زود هنگام بعد از دست دادن دندان، با افزودن ویتامین K2 به رژیم غذایی خود می توانید خطر نیاز به پیوند استخوان را کاهش دهید. متخصصان مراقبت های بهداشتی مصرف روزانه ۱۸۰ میکروگرم ویتامین K را برای جلوگیری از تحلیل استخوان، بخصوص پس از یائسگی، توصیه می کنند.
شما می توانید با داشتن یک رژیم غذایی مغذی که حاوی ویتامین ها و مواد معدنی ضروری است، سلامت دهان و بدن خود را ارتقا دهید. با یک رژیم غذایی متعادل، بهداشت خوب دهان و دندان، و مراقبت منظم توسط دندانپزشک، ایمپلنت های دندانی شما می توانند برای تمام عمر باقی بمانند.
نتیجه گیری
اگر یک یا دو دندان یا حتی دندان های یک قوس دندانی را به طور کامل از دست داده اید، ایمپلنت های دندانی بهترین گزینه برای جایگزینی دندان های واقعی هستند. ایمپلنت های دندانی شبیه هیچ درمان دیگری نیستند زیرا جایگزین ریشه و تاج دندان می شوند. در نتیجه، شما باید یک استخوان فک سالم برای حمایت از لبخند جدید خود داشته باشید. متأسفانه، از دست دادن یا تحلیل استخوان یک مشکل شایع است، اما تحقیقات جدید ممکن است راز حفظ فک شما را پیدا کرده باشند. ویتامین های D و K2 می توانند راه حل طبیعی باشند که برای اطمینان از اینکه ایمپلنت های دندانی شما پایه ای قوی دارند، به آن نیاز دارید.
کمبود ویتامین D می تواند منجر به کاهش تراکم مواد معدنی استخوان، پوکی استخوان، شکستگی استخوان، پیشرفت بیماری های پریودنتال و شکست احتمالی ایمپلنت دندانی شود. مصرف کافی ویتامین D می تواند خطر ابتلا به التهاب لثه و پریودنتیت مزمن را کاهش دهد، زیرا نشان داده شده است که این ویتامین دارای اثرات ضد باکتریایی، ضد التهاب و بهبود زخم است.
علاوه بر این، ویتامین D برای متابولیسم استخوان، تحلیل استخوان آلوئولار، جلوگیری از تحلیل دندان و تقویت استخوان سازی در اطراف ایمپلنت های دندانی مهم است. بیمارانی که بعد از درمان دندانپزشکی پاسخ ضعیفی به ترمیم زخم نشان می دهند- از جمله بهبودی پس از جراحی دهان، پریودنتال و ایمپلنت- باید سطح سرمی ویتامین D را ارزیابی و در صورت لزوم درمان کنند.
