در این نوشته می خوانید:
ایمپلنت های دندان از اواسط دهه ۱۹۶۰ میلادی به عنوان جایگزین دندان های از دست رفته مورد استفاده قرار گرفته اند، اما در سال های اخیر استفاده گسترده ای داشته اند. ایمپلنت ها را می توان به عنوان عامل حمایت کننده ی روکش، بریج ها و حتی پروتزهای مصنوعی استفاده کرد که به جای یک یا چند دندان از دست رفته قرار می گیرند. ایمپلنت ها از جنس تیتانیوم هستند، فلزی که معروف است با بافت بدن انسان سازگار است و می تواند در طول دوره بهبود با استخوان پیرامون خود پیوند بخورد. مطالعات زیادی روی ایمپلنت ها انجام شده اند و شواهد بسیاری وجود دارند که همگی نشان می دهند ایمپلنت های دندان روشی کاملاً بی خطر و راحت برای جایگزینی دندان های از دست رفته هستند که دارای ظاهری کاملاً طبیعی می باشند.
چرا باید از ایمپلنت های دندان استفاده کرد؟
ایمپلنت های دندان نسبت به روکش ها، بریج ها و دنچرهای سنتی مزایای زیادی دارند:
- ایمپلنت ها ظاهر و احساسی کاملاً شبیه دندان های طبیعی دارند.
- عملکرد ایمپلنت ها درست مانند دندان های طبیعی است و فرد با داشتن آنها هیچ مشکلی در غذا خوردن یا تمیز کردن دندان ها نخواهد داشت.
- نیاز نیست دندان های سالم کنار فضای خالی به جا مانده از دندان از دست رفته تراشیده شوند تا برای ترمیم دندان نقش حمایت کننده را ایفا کنند.
- ایمپلنت می تواند ساختار استخوان فکی که داخل آن قرار می گیرد را حفظ نماید زیرا نیرویی که با عمل جویدن از طریق ایمپلنت به استخوان وارد می شود می تواند فرایند طبیعی بازسازی استخوان را تحریک نماید. این فرایند کمک می کند که فرد ظاهر زیبای خود را حفظ کند، دندان از دست رفته احیاء شود و از تحلیل استخوان فک پیشگیری شود.
- از ایمپلنت های دندان می توان به عنوان یک پایه محکم برای دنچر ها یا همان پروتزهای مصنوعی متحرک استفاده نمود.
- با استفاده از ایمپلنت های دندان نیاز نیست از چسب خاصی برای نگه داشتن دندان های مصنوعی در جای خود استفاده کرد.
چه افرادی می توانند از ایمپلنت های دندان استفاده نمایند؟
ایمپلنت های دندان تقریباً برای همه افرادی مناسب هستند که یک یا چند دندان خود را از دست داده اند و دوست دارند ظاهر لبخند و نیز توانایی جویدن خود را بار دیگر بدست بیاورند؛ با این حال، از آنجا که مهم است که بافت استخوان بیمار کاملاً رشد کرده باشد، برای بیماران زیر ۱۸ سال مناسب نیستند زیرا استخوان فک آنها همچنان در حال رشد است.
برای دریافت ایمپلنت های دندان، دهان باید از سلامت کامل برخوردار باشد، هیچ دندان پوسیده ی درمان نشده، یا بیماری پریودنتال (لثه) فعالی وجود نداشته باشد. در صورتی که با وجود بیماری پریودنتال ایمپلنت درون دهان قرار بگیرد، خطر عفونت اطراف ایمپلنت وجود خواهد داشت که منجر به شکست درمان کاشت ایمپلنت و از دست رفتن آن خواهد شد. پیش از آغاز درمان دندانپزشک باید اطمینان حاصل کند که شما بهداشت دهان و دندان ها را به خوبی رعایت خواهید کرد، زیرا موفقیت ایمپلنت ها در دراز مدت به کنترل خوب پلاک های دندان بستگی دارد. پس از تکمیل فرایند درمان، بیمار باید به طور منظم برای چکاپ به دندانپزشک مراجعه نماید تا بتواند وضعیت ایمپلنت را بررسی نماید و در مراحل اولیه از مشکلات پیشگیری نماید.
چه زمانی ایمپلنت درمان مناسبی نیست؟
در صورتی که استخوان فک به اندازه کافی دارای بافت نباشد و از ضخامت کافی برخوردار نباشد تا بتواند ایمپلنت را درون خود نگه دارد و از سوی دیگر امکان پیوند استخوان وجود نداشته باشد، کاشت ایمپلنت ممکن نخواهد بود. علاوه بر این، افرادی که دارای پریودنتیت درمان نشده هستند یا دیابت آنها تحت کنترل نیست گزینه های مناسبی برای دریافت ایمپلنت نیستند زیرا خطر شکست کاشت در نتیجه عفونت و بهبود ناکافی وجود خواهد داشت.
مراحل کاشت ایمپلنت
معاینه و انجام آزمایشات
پس از اینکه تمام مراحل درمان برای بیمار شرح داده شدند، باید دندانپزشک دهان بیمار را با دقت معاینه نماید و از دهان او تصویر رادیو گرافی تهیه کند تا شرایط و شکل بافت استخوان را مورد بررسی قرار دهد و محل بخش های مهم، مانند اعصاب و سینوس ها که ممکن است به محل مورد نظر ایمپلنت نزدیک باشند را مشخص نماید. این به پزشک اجازه می دهد تا برنامه ریزی کند ایمپلنت دقیقاً چگونه داخل فک قرار گیرد. در صورتی که تصویر رادیوگرافی کافی نباشد می توان از سی تی اسکن برای تهیه تصاویر سه بعدی استفاده نمود.
کاشت ایمپلنت
جراحی ایمپلنت را بسته به شرایط بالینی بیمار، می توان با استفاده از فرایند جراحی یک مرحله ای یا دو مرحله ای انجام داد. در هر صورت جراحی شامل ایجاد برشی کوچک درون بافت لثه برای دسترسی به سطح استخوان است. سپس با استفاده از یک دریل مخصوص محل کاشت ایمپلنت سوراخ شده و شکل داده می شود.
در جراحی یک مرحله ای ایمپلنت داخل استخوان آماده شده قرار داده می شود و پس از آن قطعه ای به نام هیلینگ کپ healing cap روی ایمپلنت قرار داده می شود که مانع ورود ذرات غذا و باکتری به داخل ایمپلنت می شود. این قطعه از سطح لثه بالاتر است و روی آن می نشیند. پس از ۳ تا ۶ ماه این قطعه برداشته می شود و قطعه ای دائم به نام اباتمنت جایگزین آن می شود. در پایان، روکش دندان یا همان دندان مصنوعی به اباتمنت چسبانده می شود.
در جراحی دو مرحله ای یک پیچ روی ایمپلنت قرار می گیرد و لثه مجدداً روی آن بخیه زده می شود و تا پایان دوره بهبود دست نخورده باقی می ماند. برای برداشتن بافت لثه از روی ایمپلنت، فرایند دومی نیاز است که از طریق ایجاد برشی کوچک روی لثه انجام می شود. پس از آن هیلینگ کپ به ایمپلنت متصل می شود. پس از بهبود کامل لثه ها، هیلینگ کپ برداشته می شود و اباتمنت به جای آن قرار می گیرد تا روکش جدید به آن متصل شود.
آماده سازی دندان ها و قالب گیری
پس از بهبود کامل لثه ها (پس از ۶ ماه)، دندانپزشک از دهان قالب جدیدی تهیه خواهد کرد که تکنسین آزمایشگاه دندانپزشکی از آن برای ساخت روکش و بریج استفاده خواهد کرد و تمام تلاش خود را به کار خواهد بست تا نتیجه کار کاملاً شبیه دندان های طبیعی باشد و با دیگر دندان های بیمار کاملاً متناسب باشد، از سوی دیگر شکل آن برای قرار گرفتن در کنار دندان های مجاور و دندان های روبرو کاملاً متناسب باشد به گونه ای که بیمار بتواند بایت خود را بدون هیچ مشکلی روی هم بگذارد. پس از پایان فرایند ممکن است بیمار مجبور باشد چندین مرتبه دیگر برای چکاپ مراجعه نماید تا دندانپزشک مطمئن شود ایمپلنت محکم در جای خود قرار گرفته است و عملکرد کاملاً طبیعی دارد و بیمار از نتایج درمان رضایت کامل دارد.
