در این نوشته می خوانید:
گرچه ایمپلنت های دندانی جایگزین دندان ها می شوند، اما مصنوعی هستند و رفتار متفاوتی نسبت به دندان های طبیعی دارند. با قرار دادن فوری یک روکش روی آن می توان توضیح داد چرا رفتار متفاوتی دارند. ایمپلنت دندانی نوعی جایگزین شبیه ریشه دندان است، که روکش ایمپلنت به آن متصل می شود. روکش تنها قسمتی است که داخل دهان مشاهده می شود.
ایمپلنت با جراحی داخل استخوان فک قرار می گیرد و طی فرایندی تحت عنوان اسئواینتگریشن (“osseo” اسئوس- استخوان؛ “integrate” اینتگریت- پیوند خوردن یا جوش خوردن) با استخوان جوش می خورد. ملاحظات، تحقیقات، و نوآوری های بسیاری در زمینه سیستم های ایمپلنت های دندانی جایگزین دندان ها صورت گرفته است که تا حد ممکن در برابر شکست ایمن شوند. ورای چیزی که شما می بینید، دیگر جنبه های بالینی و ملاحضات در طراحی و عملکرد آنها وجود دارد که می تواند به حفظ آنها و دوام ایمپلنت ها کمک کند.
ایمپلنت دندانی = لگو های دندانی
پیچ ها اتصال روکش های ایمپلنت ها به آنها را تسهیل می کنند. ایمپلنت ها باید به صورت کاملاً استراتژیک و حساب شده داخل استخوان فک قرار بگیرند تا اجازه دهند روکش های دندانی به آنها متصل شوند، به گونه ای که روکش ها در زاویه کاملاً درست از بالای بافت لثه قابل مشاهده باشند. اغلب از یک قطعه حمایتی مجاور به نام “اباتمنت” استفاده می شود که اجازه می دهد این انتقال و اتصال بوجود بیاید. مانند لگوها، اجزاء ایمپلنت های دندانی به گونه ای طراحی شده اند که قابل جدا شدن از یکدیگر باشند.
روکش ها با دو روش به ایمپلنت ها متصل می شوند: با پیچ یا با سمان.
مقایسه روکش های پیچ شونده و چسبی
نگه داری از روکش های پیچ شونده ی ایمپلنت های دندانی راحت تر است؛ پیچ ها اجازه می دهند روکش ها به خوبی در جای خود باقی بمانند- نگه داشتن اباتمنت ها و روکش های ایمپلنت ها، قابل احیاء باشند- اجازه می دهند اجزاء ایمپلنت- روکش به راحتی جدا شوند، تعمیر و ترمیم، یا جایگزین شوند، بدون آنکه به ایمپلنت یا روکش روی آن آسیب وارد شود. در حالی که ایمپلنت های دندانی موفق می توانند یک عمر دوام داشته باشند، اما اکثر روکش ها اینطور نیستند و ممکن است لازم باشد به صورت دوره ای جایگزین یا ترمیم شوند، که اگر با پیچ متصل شده باشند، انجام این کار خیلی راحت تر خواهد بود.
گاهی اوقات شل شدن پیچی که روکش را به ایمپلنت متصل می کند اتفاق می افتد. وقتی که روکش پیچ شونده باشد، سفت کردن مجدد یا تعویض پیچ فرایندی کاملاً ساده و قابل پیش بینی است. اما نمی توان این کار را برای روکش های سمان شونده انجام داد. بیرون آوردن روکش های سمان شونده می تواند کار دشواری باشد، و در بدترین شرایط، ممکن است لازم باشد یک حفره دسترسی به پیچ داخل آن تعبیه شود تا بتوان از راه آن اباتمنت و روکش را از روی ایمپلنت برداشت. ایجاد حفره دسترسی به پیچ در روکش هایی که برای عقب دهان استفاده می شوند از نظر زیبایی مشکلی بوجود نمی آورد، اما برای دندان های جلو، ایجاد حفره دسترسی به پیچ می تواند ظاهر روکش را تحت تأثیر قرار دهد.
اغلب سخت است بتوان تشخیص داد خروجی پیچ کجا واقع شده است و اغلب روکش هایی که به این طریق برداشته می شوند نیاز به بازسازی دارند. می توان از سمان (چسب مخصوص دندانپزشکی) ضعیف تری استفاده کرد تا خارج کردن روکش راحت تر باشد، اما این می تواند باعث شود اتصال روکش به ایمپلنت چندان ایمن نباشد و در طول استفاده اباتمنت خارج شود.
مقایسه روکش های پیچ شونده و سمان شونده از نظر زیبایی ظاهری
مردم می توانند به روکش های پیچ شونده خرده بگیرند زیرا معتقدند آنها می توانند ظاهر زیبایی نداشته باشند- و در برخی جاها، ممکن است این صحت داشته باشد. به همین علت است که هرگاه پیچ ها قابل مشاهده باشند، روکش های دندانی با سمان (چسب) متصل می شوند. روکش های سمان شونده با پوشش دادن کامل حفره پیچ اباتمنت، می توانند در وضعیت های مختلفی در خدمت ایمپلنت های دندانی باشند.
روکش های پیچ شونده تنها می توانند در قسمت هایی استفاده شوند که حفره دسترسی پیچ چندان آشکار نباشد، مانند سطح جونده دندان های عقب. این حفره های دسترسی را می توان با کامپوزیت –مواد همرنگ دندان که برای پر کردن دندان استفاده می شوند- پر کرد، و آن را به شکلی درآورد که تنها دندانپزشک قادر به دیدن آن باشد.
به خاطر داشته باشید که، سمان کردن نیز می تواند مشکل آفرین باشد: خارج کردن سمان اضافی، مخصوصاً اگر اتصال ایمپلنت به روکش در عمق زیاد بافت قرار داشته باشد، می تواند دشوار باشد.
در موارد خاص پیچ ها بی خطرتر هستند
ایمپلنت هایی که بلافاصله بارگذاری می شوند
وقتی قرار است ایمپلنت ها بلافاصله بارگذاری شوند، مدیریت و کنترل روکش های پیچ شونده راحت تر است. معمولاً قبل از اتصال روکش به ایمپلنت، ایمپلنت به مدت چند ماه در جای خود باقی می ماند تا با استخوان جوش بخورد (اسئواینتگریت). اما در برخی موارد، روکش همزمان با قرار گیری ایمپلنت به آن متصل می شود- فرایندی که تحت عنوان “بارگذاری فوری” شناخته می شود. در اینجا پیچ در مقایسه با سمان، می تواند مزایای بیشتری داشته باشد. گاهی اوقات در طول دوره ۶ تا ۸ هفته ای حیاتی بهبود اولیه ممکن است سیل (مهر و موم) سمان از دست برود یا اگر سمان به زیر بافت لثه جریان پیدا کند ممکن است منجر به بروز التهاب شود.
روکش های موقتی ایمپلنت
برای دستیابی به زیبایی ظاهری ایده آل، لازم است یک روکش به شکل بافت نرم لثه شکل داده شود و قالب گرفته شود. ساده ترین روش استفاده از روکش های موقتی پیچ شونده است. در واقع می توان از پیچ استفاده کرد تا روکش موقت را در جای خود نگه دارد و به آرامی بافت های لثه را باز کند و در آن جای بگیرد.
طرح درمان طولانی مدت
این موضوع بخشی از بحث قابلیت احیاء است. با توجه به ویژگی های دوام طولانی مدت ایمپلنت های دندانی امروزی، آنها می توانند عمری طولانی تر از دندان های طبیعی داشته باشند که در نهایت در معرض پوسیدگی یا بیماری پریودنتال قرار خواهند داشت. در چنین موقعیت هایی، در صورتی که دندان های طبیعی بیشتری از دست رفته باشند، ایمپلنت ها اغلب می توانند برای حمایت از بریج ها استفاده شوند. گاهی اوقات، حتی قطعات زیرین (ایمپلنت ها و اباتمنت ها) روکش های ایمپلنت های موجود می توانند در یک بریج جدید گنجانده شوند. پیچ نقش مهمی ایفا می کند زیرا می توان روکش های موجود را ترمیم کرد و مجدداً مورد استفاده قرار داد.
همانطور که مشاهده می کنید، روکش های سمان شونده و پیچ شونده، هر یک مزایا و معایب خود را دارند، دندانپزشک شما باید با توجه به شرایط شما تصمیم بگیرد کدام یک برای شما گزینه مناسب تری است.
